آزاد عمرانی در گفت‌و‌گو با خبرگزاری تسنیم اظهار کرد: به خاطر بی‌توجهی‌هایی که در کشت پنبه صورت گرفته، تولید این محصول از حدود 200 هزار تن سال‌های قبل به 50 هزار تن رسیده است. دلیل بی توجهی به کشت این محصول، عدم قرار گیری در اولویت‌های تولید است وگرنه مشکلی در کشت پنبه نداریم که بخواهیم نوع تراریخته آن را وارد کنیم. ضمن اینکه نساجی مازندران، زمانی نیاز پوشاکی کشور را به بهترین نحو تولید می‌کرد اما تجهیزات این کارخانه بعدها به عنوان آهن‌پاره فروخته شد.
وی افزود: در صورتی که هدف، استفاده از بذرهای باکیفیت‌تر است، چه دلیلی دارد که به سمت بذر تراریخته برویم؟ پنبه تراریخته در سال 93  توسط وزیر جهادکشاورزی به عنوان تولید ملی معرفی شد، اما اکنون، آن چیزی که برای اخذ مجوزها ارائه شده، پنبه مربوط به مونسانتو ایالات متحده آمریکا است.
عضو هیئت‌رئیسه انجمن ارگانیک ایران با اشاره به اینکه ایالات متحده آمریکا با ایران بسیار خصومت دارد، ادامه داد: آمریکا که یک تایر هواپیما یا دارو به کشورمان نمی‌فروشد، چطور سویا و بذر تراریخته به ایران می‌فروشد؟
 عمرانی تصریح کرد: البته تا زمانی که انواع غیر تراریخته این محصول وجود دارد، دلیلی ندارد که به سمت تولید پنبه تراریخته برویم. علاوه‌بر مسائل امنیتی یاد شده، از نظر زیست‌محیطی، با توجه به اینکه پنبه ممکن است فرار ژن داشته و با پنبه‌های بومی ما آمیزش داشته باشد، بسیار زیاد است.
وی ادامه داد: پنبه تراریخته از سال2006  با نام‌های تجاری بولگارد و اینگارد در کشورهای هندوستان، پاکستان و آفریقای جنوبی کشت شده اما نتیجه خوبی نداشته است، به طوری که مقاومت آن در سال‌های نخستین مناسب است اما بعد از سه سال مقاومت آن شکسته می‌شود و دیگر برای مقابله با آفات مجبور به مصرف سموم کشاورزی بیشتر هستیم. به همین دلیل مجبور شدند پنبه جدیدی به نام بولگارد 2 معرفی کنند.
عضو هیئت ‌رئیسه انجمن ارگانیک ایران گفت: استفاده از این پنبه در کوتاه مدت ممکن است باعث کاهش مصرف سموم کشاورزی و افزایش عملکرد شود اما در دراز مدت کاملا به ضرر بخش کشاورزی  خواهد بود و مانند مواد مخدر التیام لحظه‌ای و موضعی می‌دهد اما عواقب آن و هزینه‌های اجتماعی و سیاسی آن زیاد است. این به معنی آن است که واردات و کشت پنبه شروع یک وابستگی زنجیره‌ای به واردات از کمپانی‌های صهیونیستی است.