ابراهیم حاجی‌محمدزاده

دقت در تاریخ رهنمود فوق 17 بهمن 1357 (پنج روز قبل از پیروزی انقلاب اسلامی) و یادآوری آن روزهای بحرانی و ابهام‌های فراوان نسبت به آینده انقلاب و توصیه‌های گروهها و افراد مختلف به ائتلاف‌های گوناگون و کوتاه آمدن در مقابل استکبار شرق و غرب و... نشان‌دهنده ایمان و یقین سیاسی الهی معمار انقلاب اسلامی به آینده سرنوشت‌ساز مملکت امام عصر- ارواحنا له الفداء - و بری بودن همیشگی از سازش با استکبار جهانی و زمینه‌سازی و برپایی حکومت جهانی مستضعفان جهان است.
و در تاریخ 1360/2/10 و روزهای سخت شهادت رزمندگان در جبهه‌ها و ترور مردم و مسئولان در شهرها و توطئه‌های مختلف و پیچیده گروهک‌های وابسته به شرق و غرب در تمامی ایران و در آستانه روز کارگر خطاب به کارگران و روستائیان و رزمندگان حزب‌الله، شرط رسیدن به آرمان معروف «ما می‌توانیم» را با اتکال به خداوند و یاری امام زمان گره می‌زنند!
«... باید ملت اسلام، ملت ایران، بدانند که این قشرهای میلیونی ملت که در کارخانجات و در امور کشاورزی مشغول خدمت هستند. برگزیدگان خدای تبارک و تعالی هستند و مورد عنایت اسلام و صاحب اسلام هستند و باید این قشر فداکار پشتیبان آن قشرهای فداکار دیگر که در سرحدات مشغول جانبازی هستند باشند و پشتیبانی همه از هم بکنند تا اینکه انشا‌لله این کشور به خودکفایی برسد. فکر این معنا که «ما خودمان نمی‌توانیم» را از سر بیرون کنید که ما «می‌توانیم» و شما برادران، عزیزان وقتی که اراده کنید برای خودکفایی، قدرت این مطلب را دارید. عمده این است که شما به بازوان قدرتمند خودتان اتکال کنید و قشر کشاورز هم به بازوان قدرتمند خودش اتکال کند و با اتکال به خدای تبارک و تعالی و پشتیبانی صاحب این کشور امام زمان - سلام‌الله علیه - این مقصد را به آخر برسانید» (2)
و پس از شهادت شهید رجایی رئیس‌جمهور و شهید باهنر نخست‌وزیر در انفجار نخست‌وزیری در تاریخ (1360/6/16) خطاب به آقای مهدوی‌کنی نخست‌وزیر جدید و هیئت دولت می‌فرمایند:
«... برای من هر روز نوشته می‌شود به اینکه ایران دیگر رفته از بین و تمام شد و عرض می‌کنم کجایش تمام شد؟ همین ایران هست و همین بازارها به جای خودش هست و وفور نعمت هم بحمدالله، هست، البته گرانی هم هست. گرانی کجاست که نیست؟ جای دیگر مگر گرانی نیست؟ همه جای دنیا گرانی است. همه جای دنیا انفجار است. همه جای دنیا خرابکاری است. ایران را اگر مقایسه کنیم با ممالک دیگر، معلوم نیست که بیشتر از آنها این چیزها داشته باشد بنابراین ما چه گرفتاری داریم.
شما با دل محکم - و دژ شما اسلام است، پشتوانه شما خدای تبارک و تعالی است، صاحب این مملکت امام زمان - سلام الله علیه- است با دل محکم، مشغول کارتان بشوید و از هیچ یک از این مسائل نترسید...»(3)
و در کوران جنگ تحمیلی و عملیات والفجرها و در سالگرد 15خرداد 1362 یکی از دستاوردهای عظیم و جاودانه 15خرداد سال 1342را صدور انقلاب و نزدیک شدن به طلوع آفتاب ولایت اعلام می‌کنند و می‌فرمایند «جلوه‌ای از وعده قرآن‌کریم نورافشانی کرد و چه بسا که این تحول و دگرگونی در مشرق زمین و سپس در مغرب و اقطار عالم تحقق یابد «و لیس من‌الله بمستنکر» که دهر را در ساعتی بگنجاند و جهان را به مستضعفان، این وارثان ارصی بسپارد و آفاق را به جلوه الهی ولی‌الله الاعظم صاحب‌العصر- ارواحنا له‌الفداء- روش و پرچم توحید و عدالت الهی را در عالم بر فراز کاخ‌های سپید و سرخ مراکز ظلم و الحاد و شرک به اهتزاز درآورد «و ماذالک علی‌الله بعزیز» و ملت عظیم ایران لازم است شکر نعمت‌های غیرمتناهی الهی را در سالروز 15خرداد به جان و دل بجا آورد و تمام آنچه گذشته و می‌گذرد را از عنایات خاصه خداوند متعال بداند که هرچه هست از اوست و به سوی اوست و رمز پیروزی اسلام بر کفر جهانی را در این قرن که پانزده خرداد 42 سرآغاز آن بود، در دوازدهم محرم حسینی(ع) جست‌وجو کند. که انقلاب اسلامی ایران، پرتوی از عاشورا و انقلاب عظیم الهی آن است.(4)
و همراه با عاشقان و منتظران در مملکت امام زمان در آخر پیام فوق اینگونه با معبود خویش راز و نیاز می‌فرمایند:
«...بارالها، تو عنایت فرمودی که خرداد خونین عصر طاغوت به خرداد حکومت اسلامی در کشور ولی‌الله الاعظم-ارواحنا لمقدمه الفداء- تحول یابد. ما عاجزانه از مقام مقدس تو می‌خواهیم که عنایات خود را بر این ملت که برای رضای تو قیام کرده و از 15 خرداد خونین تاکنون از پای ننشسته و جان و جوان و مال خود را فدای اسلام عزیز و میهن خود نمود مستدام بداری و قوای مسلح اسلام را بر قوای کفر پیروز فرمایی و اسلام را در جهان گسترش ‌دهی و دست ستمکاران مستکبر را از تجاوز به محرومان و مستضعفان قطع فرمایی، تا این انقلاب را به انقلاب جهانی مهدی موعود- ارواحنا فداه- ادامه دهند...»(5)
---------------
(1‍) صحیفه امام ج 6 ص81
(2) صحیفه امام ج 14 ص 330
(3) صحیفه امام ج 15 ص 193
(4) صحیفه امام ج 17 ص 483
(5) صحیفه امام ج17 ص484