پاسخ معمار تحریم‌ها به ادعای مقام آمریکایی /هدف از تحریم‌ها مردم ایران هستند!
یک مقام آمریکایی در واکنش به موضع گزارشگر ویژه سازمان ملل در مورد «ناعادلانه و زیان‌آور» بودن تحریم‌ها علیه ایران مدعی شد هدف از این تحریم‌ها «لطمه زدن به مردم ایران نیست».
سرویس سیاسی-
یک مقام وزارت خارجه آمریکا در واکنش به موضع گزارشگر ویژه سازمان ملل در مورد «ناعادلانه و زیان‌آور» بودن تحریم‌های ایران مدعی شد هدف از این تحریم‌ها «لطمه زدن به مردم ایران نیست».
ادریس جزایری، گزارشگر ویژه سازمان ملل در حوزه «تأثیر منفی اقدامات یک‌جانبه قهری» روز چهارشنبه، ۳۱ مردادماه، در بیانیه‌ای اظهار داشت که وضع دوباره تحریم‌ها علیه ایران پس از خروج آمریکا از برجام و اجرای همه‌جانبه آن از سوی شورای امنیت صورت گرفته و همین حاکی از «غیرقانونی» بودن این تحریم‌ها است.
وی افزود: تحریم‌های بین‌المللی باید هدفی مشروع داشته و متناسب باشند. تحریم‌ها نباید حقوق شهروندان عادی را نقض کنند، اما هیچ یک از این موارد در این مورد [تحریم‌ها علیه ایران] مد نظر قرار نگرفته است.
به گزارش جام، در واکنش به این موضع‌گیری، مقام وزارت خارجه آمریکا مدعی شد که هدف از تحریم‌ها نه لطمه زدن به مردم، بلکه بازگرداندن سریع ایران به سر میز مذاکره است.
این ادعای مضحک در حالی است که «ریچارد نفیو»-مشهور به معمار تحریم‌های ایران- در کتاب «هنر تحریم‌ها» که به طور ویژه به موضوع تحریم‌های ایران می‌پردازد، به طور صریح و واضح می‌نویسد نباید از ترس مسائل بشردوستانه و تحت فشار قرار گرفتن مردم کشور هدف، فشار تحریم‌ها را در برخی موارد کم کرد چرا که اساساً هدف تحریم ایجاد درد است و با دغدغه‌های اینچنینی تضاد دارد. وی می‌نویسد؛ «هدف غایی از اعمال تحریم‌ها، درد و تغییر در سیاست‌های کشور هدف است و اگر بخواهیم بعضی از این دردها و فشارها را از برنامه تحریم برداریم ممکن است جنبه تبلیغاتی بهتری پیدا کند، اما هدف تحریم‌ها و کارایی و اثرگذاری آن در جنبه عملی از بین خواهد رفت و اگر تحریم‌کننده بخواهد مسائل بشردوستانه را نیز مد نظر قرار دهد عملاً دردی که از تحریم‌ها به‌وجود می‌آید را نیز کاهش داده است».
نفیو همچنین چند ماه پیش در مصاحبه با یک رسانه ضدانقلاب فارسی‌زبان درباره کتاب «هنر تحریم ها» در پاسخ به این پرسش که هدف از تحریم‌ها فشار بر حاکمیت یا مردم ایران بود، می‌گوید؛ «بستگی به کشوری دارد که مورد تحریم واقع می‌شود و این‌که منافع مشخص آن‌چه است. اگر رژیم قذافی در لیبی را تحریم کنید اصلا نباید سراغ جمعیت رفت چون قذافی اهمیت خاصی به جمعیتش یا سطح دردشان نمی‌داد. در مورد کیم جونگ اون و کره شمالی هم همین است. در این‌جا «درد» باید مشخصا نخبگان حاکمیت را هدف بگیرد تا آنها اوضاع را عوض کنند... به نظرم وقتی باید «درد» را در مورد جمعیت‌ها به کار برد که حاکمیت پایگاهی مردمی داشته باشد و ایران از نظر من در این دسته است... در ماجرای تحریم‌ها باید تمرکز درد را جایی قرار می‌دادیم که تصمیم‌گیرندگان را قانع کند، در مورد ایران این از طریق ناراضی ساختن مردم از اوضاع بود.»