داریوش سجادی که تا مدت‌ها با کروبی همکاری و همفکری داشت و در برخی نشریات اصلاح‌طلب یادداشت می‌نوشت، در تحلیلی خاطرنشان کرد: روحانی و دولتش بشکل قابل فهم و بی‌موقع گرفتار ابلوموفیسم شده‌اند. ایوان گنجاروف در رمان ارزشمندش «ابلوموف» را در قامت نمادی از کرختی و ابتلای به یک زندگی توأم با ملال و خستگی و بی رمقی و بی‌توجهی و بی‌انگیزگی در زندگی، تصویرسازی کرد.
نمادی که اکنون به وضوح ترسیم‌گر «حسن روحانی» است که در عمق بحران اقتصادی مبتلا به کشور «مفقود شده» و کمتر حضور یا بروز تأثیرگذاری از وی نمی‌توان مشاهده کرد.
هر چند ملالت روحانی را (ولو با خوش‌بینی) می‌توان درک کرد و اساساً چنین روحیه‌ای محصول پیوستگی و دلبستگی بیش از حد و نالازم و غیر واقع ایشان به برجام بود که در «فردای ناکامی» ایشان را بشکلی قابل فهم گرفتار خمودگی ناشی از سرخوردگی سیاسی کرده اما قدر مسلم مقدرات کشور را در چنین موقعیت نامناسبی نمی‌توان معطل خلجان‌های روحی- روانی رئیس جمهور نگه داشت.
شایسته‌تر آن است تا در صورت ناتوانی روحانی در فائق آمدن بر بی‌رمقی سیاسی‌اش تدبیری جهت انتقال قدرت یا تشکیل ستاد بحران و تفویض اختیار به آن اندیشیده شود تا اقتصاد کشور زمینگیر خرناسه‌های بی‌موقع دولتمردان خوابزده نگردد.