روزنامه صبح نو در این زمینه نوشت: حمله نقدینگی خارج شده از بانک‌ها به سوی بازارهای سکه و ارز و خودرو و حتی مسکن، برای اقتصاد دردسرساز شده است و مثل همه جهش‌های تورمی، بزرگی و درد این پدیده را طبقات ضعیف یا حقوق‌بگیر بیشتر تحمل می‌کنند.
تیم اقتصادی دولت در برابر این موضوع، تاکنون منفعل بوده و حداکثر از اصطلاح حباب برای توصیف شوک تورمی موجود استفاده کرده است، وزیر اقتصادمان هم فرموده: «حال اقتصاد ایران خوب است و ملالی نیست جز نقدینگی!»
واقعیت این است که سال‌ها بی‌توجهی به بیماری‌های اقتصاد، حال این بیمار را در نیمه نخست 97 به شدت وخیم کرده است.
ابزارها و اهرم‌هایی وجود دارد که می‌تواند این روند را مدیریت کند.
یکی از این ابزارها، مالیات بر عایدی سرمایه (Capital Gains Tax) است. هدف از این نوع مالیات، بیرون کردن تقاضای سفته‌بازی و سوداگری از بازارهایی نظیر زمین، مسکن، طلا و... است. به این ترتیب که قیمت واقعی هر کالای مشمول این مالیات هنگام خرید و فروش ثبت می‌شود و اگر هنگام فروش، قیمت افزایش پیدا کرده باشد، درصدی از این افزایش را دولت به عنوان مالیات بردارد. نرخ این مالیات هم به اقتضای سود و ساختار هر بازار مشخص شود.
در سال 1393 و به هنگام تدوین لایحه اصلاح مالیات‌های مستقیم، مرکز پژوهش‌های مجلس، این نوع مالیات را به قانون اضافه کرده بود اما وزیر راه و شهرسازی در نامه‌ای به رئیس مجلس، خواستار حذف این مالیات کارآمد شد و آقای لاریجانی هم با این درخواست موافقت کرد.
اگر مالیات بر عایدی سرمایه مدون و اجرا می‌شد، نه تنها منبع درآمد جدیدی برای دولت به دست می‌آمد بلکه از آن مهم‌تر، خطر حمله شبه پول انبوه خوابیده در بانک‌ها از کاهش می‌افتاد و انگیزه تقاضای سوداگری در بازارهای طلا و ارز و خودرو و مسکن از بین می‌رفت و این همه خسارت در این چند ماه به اقتصاد ایران وارد نمی‌شد.
بیماری‌های اقتصاد علاج دارند اما از بد حادثه، تئوری حاکم بر تیم اقتصادی دولت با سیاست‌گذاری و مقررات گذاری فعالانه، بیگانه است و تصور می‌کند دست نامرئی بازار همه چیز را درست خواهد کرد. به همین دلیل هم، نه گوش شنوایی برای شنیدن راه‌حل‌های موجود دارند و نه حس و عزمی برای اجرای آن‌ها. از نظر پیرمردهای تیم اقتصادی دولت، سرانجام دخالت فعالانه دولت در اقتصاد، کره شمالی است و سپردن اقتصاد به بازار آزاد می‌شود کره جنوبی!
از نظر آن‌ها دخالت دولت در اقتصاد و بازار، سوسیالیستی و اشتباه است و باید بازار را رها کرد تا خودش درست شود. آن‌ها تصور می‌کنند همه کشورهای موفق در اقتصاد، دولت در بازار دخالت نمی‌کند حال آنکه کاملاً اشتباه می‌کنند. در همه کشورهای موفق از جمله کره‌جنوبی، این دست موهوم و نامرئی بازار نبوده و نیست که اقتصاد را به حرکت در می‌آورد، این سیاست‌گذاری فعالانه دولت مبتنی بر تحریک انگیزه‌های فعالان اقتصادی و تنظیم نیروهای بازار است که اقتصاد را به حرکت درآورده. پیرمردهای حاکم بر دولت اگر فرصت یا حوصله مطالعه تحقیقات و متون علمی جدید درباره نقش دولت‌ها در رشد و صنعتی شدن کشورهایی مثل کره، ژاپن، آلمان و حتی آمریکا را ندارند، اقلاً اجازه دهند اقتصاددانان جوان و نخبه، واقعیت‌ها را برای‌شان نشان دهند.
نامه اردیبهشت 93 آقای آخوندی به آقای لاریجانی در حذف «مالیات بر عایدی سرمایه» از قانون، دقیقاً مصداق همان رویکرد «ولش کن خودش درست می‌شود» است. فقط خدا می‌داند این تصورات اشتباه تیم اقتصادی دولت چقدر به ملت و اقتصاد ایران صدمه زده و تا کی قرار است مردم و فعالان اقتصادی، تاوان دانش کهنه تیم اقتصادی دولت را بپردازند.