به گزارش ایسنا، بیژن نامدار زنگنه دیروز در حاشیه جلسه هیئت دولت در جمع خبرنگاران در ارتباط با اقدامات صورت گرفته در جهت فروش نفت خام اظهار کرد: مسئله توافق اروپایی‌ها برای ما از لحاظ بیمه و کشتی‌رانی، دریافت پول و مشتریانی که نفت ما را بخرند مهم است. البته کمتر از یک سوم نفت ما به اروپا می‌رود ولی به هر حال کار با اروپایی‌ها مهم است، چرا که بقیه از آنها الهام می‌گیرند.
زنگنه در ارتباط با خروج توتال از ایران و جایگزینی شرکت‌های خارجی دیگر نیز تصریح کرد: «توتال فرایند خروجش را از ایران به ما اعلام کرده است. 60 روز وقت دارد که ده روز آن گذشته است. اگر در این مدت بتواند از آمریکا مجوز بگیرد که احتمالش زیاد نیست، در ایران می‌ماند اما اگر مجوز تهیه نشود جایگزینش معرفی می‌شود که یک شرکت چینی است.»
قرارداد با توتال در چارچوب نسل جدید قراردادهای دولت روحانی موسوم به IPC بسته شده است و کارشناسان حوزه انرژی از همان ابتدا هشدار می‌دادند که قراردادهای جدید منافع ملی را تأمین نخواهد کرد و حتی صاحب‌نظرانی همچون مسعود درخشان هشدار می‌دادند که این قراردادها ایران را به قبل از ملی شدن صنعت نفت باز می‌گرداند.
با این حال علیرغم سابقه بدعهدی‌های مکرر این شرکت فرانسوی، وزارت نفت پروژه مهم پارس جنوبی را همچنان معطل غربی‌ها نگه داشته و هنوز چشم انتظار بازگشت توتال است.
فرض کنیم توتال بتواند موافقت آمریکا را جلب کند و در ایران بماند، چه تضمینی هست دوباره دبه نکند و بعد از چند ماه یا چند سال معطل نگهداشتن این پروژه ملی، به بهانه‌ای دیگر ساز رفتن کوک نکند؟
بعید است مدیران ارشد وزارت نفت از این احتمالات مطلع نباشند و علاوه‌بر این، تجربه‌های گذشته را هم پیش چشم خود دارند، بنابراین نکته مبهم در برخورد وزارت نفت با توتال آن است که چرا باز هم به غربی‌ها اعتماد می‌شود؟
اصرار غیرمنطقی وزارت نفت این شائبه را ایجاد می‌کند که دولت بعد از پنج سال، همچنان سیاست معطل نگه داشتن کشور بدون توجه به توانمندی‌های داخلی را در دستور کار قرار داده است. هر چند حیثیتی شدن ماجرای برجام برای دولتی که تمام آبروی خود را به مذاکره با غربی‌ها گره زده بود، عامل دیگر اصرار دولت بر حضور شرکت‌های غربی است.
انفعال دولت در مواجهه با عهدشکنی غربی‌ها در شرایطی است که توانمندی بسیار غنی ایرانی که در سال‌های گذشته در صنعت نفت ایجاد شده، بدون استفاده مانده است.
مدیرعامل یکی از شرکت‌های ایرانی فعال در حوزه اکتشاف و تولید (E&P) به ایسنا گفته است: اگر در شرکت ملی نفت و بخش بالادست برنامه‌ای مدون و عزمی جزم برای بکارگیری شرکت‌های E&P داخلی وجود نداشته باشد، فعالیت شرکت‌های این‌چنینی مختل می‌شود، زیرا این شرکت‌ها اساسا برای تحقق برنامه‌های شرکت ملی نفت ایران در اکتشاف، توسعه استخراج و بهره‌برداری از میادین نفت و گاز تشکیل شده‌اند.
احمد قلعه‌بانی هشدار داده است: اگر پروژه‌ای تعریف نشود و از اولویت‌های تخصیص یافته به شرکت‌های داخلی دعوت به کار نشود دچار مشکل می‌شویم و این موضوع روی ‌اشتغال به خصوص در حوزه فنی و مهندسی تاثیر سوء خواهد گذاشت.کم‌توجهی به توان داخلی در حالی است که به گفته معاون وزیر نفت در دولت دهم، در حال حاضر 700 شرکت سازنده تجهیزات صنعت نفت و 300 شرکت پیمانکاری کوچک و بزرگ در کشور داریم که اگر به آنها اعتماد شود می‌توانند کارهایی که خارجی‌ها وعده دادند ولی هرگز انجام نشد را به خوبی انجام دهند.
اصغر ابراهیمی اصل همچنین تصریح کرده که«توتال 8 سال صنعت گاز کشور را معطل کرد؛ اصلا شرکت توتال کارش معطل کردن میادین مشترک ایران است و با این ماموریت به ایران می‌آ‌ید.»
به گفته این مقام سابق نفتی، «16 سال تاخیر در اجرای فاز 11 را اگر در روزها و درآمد 15 میلیون دلاری میعانات گازی ایران در این فاز و همچنین گازی که از این فاز تولید می‌شود محاسبه کنیم حدود 87 میلیارد دلار را از دست داده‌ایم.»