احمد میراحسان، منتقد و مستندساز در یادداشتی در خبرگزاری مهر، تصریح کرد: هر اهل سینمایی در ایران، اگر نخواهد دروغ بگوید، یقین دارد، پناهی پس از ۸۸، نه تنها فیلم مهمی نساخت بلکه فیلم‌های بسیار بد و سطحی سرهم کرد و سرهم‌بندی در هر حال، کار یک هنرمند نیست به‌ویژه که نه تنها این سرهم‌بندی بد است، بلکه بدتر انجام دادن آن طبق نیازهای قدرت‌های غربی در پروژه بی‌رحمانه آسیای غربی است.
وی همچنین از استفاده ابزاری جعفر پناهی از عباس کیارستمی انتقاد کرد و نوشت: به نظرم رفتار پناهی و مطرح کردن کیارستمی و سابقه دوستی‌اش در مراسم «کن» یکی از بدترین سوءاستفاده‌ها از گذشته یک دوستی برای سرپوش نهادن به وجدان خود در پی شرکت در یک بازی قدرت است آن هم در شرایط کنونی بازی اروپایی که همه واقفیم و بوی نفت و بردگی از آن می‌آید.
میراحسان تأکید کرد: او(پناهی) پنهان کرده، جز در روزهای آخر عمرش و عیادت دوستانه آخرین، مدت‌ها کیارستمی رابطه‌ای سرد با او داشت. علت آن را هم خوب به یاد دارد. پناهی پذیرفته بود در بازی سرمایه‌داریِ جهانی به غایت ارتجاعی شده و به غایت خونریزانه و وحشی شده، نقش یک همراه و یک رسانه هماهنگ را در جشنواره‌ها بازی کند. او دیگر فیلم نمی‌ساخت که فیلم بسازد، «شو» اجرا می‌کرد و خود هم می‌دانست که اثر او یک فیلم نیست و عباس کیارستمی، خود بسیار روشن به من گفت که به پناهی پیغام داده تا زمانی که دست از این مشارکت در بازی سیاسی‌کارانه برنداشته به پیش او نیاید و هر گاه دوباره، تمایل پیدا کرده که در مقام یک فیلمساز مستقل از بازی قدرت‌ها و دروغ سیاست‌شان دور باشد، می‌تواند باز روی او چون یک دوست حساب کند.