نشنال اینترست در یادداشتی نوشت: پشتیبانی روسیه و ایران از اسد جواب داده و نفوذ آنها در سوریه به اوج رسیده، به اندازه‌ای که این نفوذ به شدت باعث نگرانی اسرائیل شده است. حمله کشورهای غربی به سوریه بیشتر شبیه یک نمایش بود تا یک راهبرد نظامی.
یکشنبه گذشته و پس از حمله شیمیایی دوما، دونالد ترامپ در توئیت خود نوشت: «سوریه برای اقدام خود بهای گزافی خواهد داد.» اما این اتفاق نیفتاد.
حملات غرب به سوریه بسیار محدود بود و از هرگونه نزدیک شدن به نیروها و دارایی‌های مسکو در سوریه خودداری کرد و بسیار کمتر از آنچه بشار اسد انتظارش را می‌کشید، بود.
این حملات که قرار بود ضرب شستی به اسد برای دست برداشتن از کشتار مخالفانش باشد، به نمایش پرداخت، نمایش بسیار محتاطانه.
 اسد همچنان گستاخ و جسور مانده است و از سوی دیگر ماهیت محدود حمله اخیر نشان می‌دهد شخص رئیس‌جمهوری آمریکا و مخصوصا «جیمز ماتیس» وزیر دفاع ایالات متحده از اشتیاق کمی برای جنگ‌های جدی که می‌تواند به یک جنگ گسترده‌تر تبدیل شود، برخوردار هستند.
ماتیس، در تمام مدت قصد داشت این موضوع را به اطلاع برساند که هیچ تمایلی برای آغاز جنگ جهانی سوم با روسیه ندارد.
وی بارها پیش از حمله خاطرنشان کرد: «من می‌خواهم تاکید کنم این حملات تنها رژیم سوریه را هدف قرار خواهد داد و ما از هرگونه تلفات غیرنظامیان و نیروهای خارجی مستقر در سوریه خودداری خواهیم کرد».
اگر احساسات انزجارگرایانه ایالات متحده نسبت به حکومت‌های دیکتاتوری را باور کنیم، آیا واشنگتن حاضر است در راستای دفاع از مظلوم و انزجار از دیکتاتور، دست از حمایت از رژیم‌های اقتدارگرا در آمریکای مرکزی و جنوبی بردارد و یا روابط خود با فیلیپین، مصر و عربستان سعودی را متوقف کند؟ حقیقت این است که پشتیبانی روسیه و ایران از اسد جواب داده است و نفوذ آنها در سوریه به اوج رسیده، به اندازه‌ای که این پیشرفت و نفوذ به شدت باعث نگرانی اسرائيل شده است.