مردم به پیام‌رسان‌های داخلی بی‌اعتماد نیستند
احمدرضا هدایتی
حتماً این روزها بارها از بی‌اعتمادی مردم نسبت به پیام‌رسان‌های داخلی خوانده یا شنیده‌اید، اما در این رابطه چند نکته مهم مطرح است.
اول اینکه منشأ بیان این مطلب (بی‌اعتمادی مردم نسبت به پیام‌رسان‌های داخلی) چه کسانی بوده‌اند؟ دوم اینکه چه کسی گفته این بی‌اعتمادی بُعد امنیتی دارد و به احتمال استفاده دستگاه‌های امنیتی کشور از اطلاعات مردم مربوط می‌شود؟
بی‌تردید این خبر کذب بیش از هر چیز، حاصل القائات رسانه‌های خارجی و مزدوران آنها در شبکه‌های ماهواره‌ای و فضای مجازی و همچنین پیام‌رسان‌های بیگانه‌ای است که در حال از دست دادن موقعیت و منافع خود هستند و متأسفانه به‌نظر می‌رسد که در اجرای این توطئه تا حد زیادی موفق بوده‌اند، به‌گونه‌ای که به لطف استفاده آنها از شگرد تکرار و بزرگنمایی مطلب (بی‌اعتمادی مردم)، بسیاری از مردم و حتی مسئولین باور کرده‌اند که به راستی مشکل اصلی در بی‌اعتمادی مردم به پیام‌رسان‌های داخلی و به خاطر احتمال سوءاستفاده از اطلاعات شخصی مردم توسط دستگاه‌های امنیتی و اطلاعاتی کشور است.
حال با فرض بر اینکه موضوع استفاده از اطلاعات شخصی توسط دستگاه‌های اطلاعاتی و امنیتی کشور صحت داشته باشد، ذکر این نکات نیز ضروری است:
1. کارشناسان انفورماتیک و فضای مجازی همواره و از همان ابتدای ورود فضای مجازی و ابزار و امکانات مربوطه به کشور، همواره اعلام کرده‌اند که قرار دادن هر نوع اطلاعات در فضای مجازی در (رایانه، تبلت، گوشی تلفن و...) یعنی فراهم نمودن امکان دسترسی دیگران به این اطلاعات و لذا دائماً مردم را از انجام این کار نهی کرده‌اند.
2. به مصداق ضرب‌المثل معروف «آن را که حساب پاک است، از محاسبه چه باک است» اگر کسی در فضای مجازی یا زندگی روزمره خود مرتکب جرم و خطایی نشود، جای نگرانی ندارد و اگر خلاف هنجارهای اجتماعی و قوانین و مقررات کشور عمل کند قطعاً افکارعمومی هم قبول دارد که چنین افرادی باید هم نگران باشند. لذا این عامل (نگرانی امنیتی) نمی‌تواند باعث بی‌اعتمادی مردم متدین و مؤمن ایران اسلامی باشد، مگر کسانی که مرتکب سوءاستفاده و جرم شوند.
3. بی‌شک، هم‌اکنون نیز اطلاعات منتشر شده توسط کاربران در پیام رسان‌های خارجی، در اختیار شبکه‌های جاسوسی و مؤسسات خارجی که تمایل به کسب این اطلاعات دارند قرار گرفته و بهره لازم را از این اطلاعات برده‌اند و چه بسا بعدها و در شرایطی که برایشان اقتضاء کند، این اطلاعات را حتی در فضای مجازی در اختیار افکار عمومی نیز قرار دهند.
4. باز فرض را بر این قرار دهیم که دستگاه‌های اطلاعاتی و امنیتی کشور مرتکب چنین عملی شوند، چگونه می‌توان از افراد معترض به فیلترینگ پیام‌رسان‌های خارجی پذیرفت، سیستم‌های جاسوسی و پیام‌رسان‌های خارجی وابسته به آنها که امنیت ما را نشانه رفته اند، محرم و مجازند به این اطلاعات دسترسی داشته باشند و سیستم داخلی که وظیفه تأمین امنیت مردم و کشور را بر عهده‌دارد، حق ندارد در موارد خاص (مثلاً زمانی که مجرمیت کسی محرض شده) و حتی با مجوز سیستم قضایی، از این اطلاعات برای ایجاد و حفظ امنیت کشور ومردم استفاده کند.
5. مردم عزیز باید درک کنند که با تبادل اطلاعات در پیام رسان‌های خارجی و فضای مجازی، واقعاً امنیت آنها در معرض خطر قرار می‌گیرد و ممکن است دشمن در آینده با استفاده از این اطلاعات علیه خود آنها یا مجموعه کشور استفاده نماید.
معتقدم، بیشتر علت عدم اعتماد و به عبارت بهتر، عدم استقبال فراگیر مردم از پیام رسان‌های داخلی، به مشکلات احتمالی فنی پیام رسان‌های داخلی ربط دارد، نه مباحث امنیتی، که انتظار به حقی است و باید تدابیر لازم برای رفع این نگرانی‌ها اندیشیده شود.
در واقع نگرانی امنیتی بهانه‌ای برای سوءاستفاده اخلاقی برخی از معدود افرادی است که به نوعی معتاد تبادل تصاویر، متون و سایر مطالب مبتذل و مستهجن و یا شایعات و مسائل سیاسی کذب و بی‌پایه و اساس در این فضا شده‌اند و بخش قابل توجهی از معترضین را همین افراد به خود اختصاص داده‌اند، افرادی که در دام شیاطین زمانه قرار گرفته و در همراهی خواسته یا ناخواسته با دشمن (به ویژه صاحبان پیام رسان‌هایی مانند تلگرام) به القائات بیگانگان دامن می‌زنند.