سه سال قبل که «شاهزاده روم» به نمایش درآمد، سطح استاندارد صنعت انیمیشن در کشورمان چند درجه افزایش یافت. «فیلشاه» نه تنها از «شاهزاده روم» که از همه کارتون‌هایی که در کشورمان ساخته شده چند قدم جلوتر است. طوری که می‌توان آن را نموداری از حرکت رو به ترقی انیمیشن ایران دانست.
پیشرفت فقط به کیفیت و جذابیت بصری این پویانمایی محدود نیست. اتفاق مهم‌تر اینکه بالاخره انیماتورهای ما «فانتزی» را به معنای واقعی عملی کردند؛ چون تنها مسیر ورود به قلب و مغز مردم و به ویژه کودکان و نوجوانان توسط انیمیشن، خیال‌پردازی و فانتزی است. این درحالی است که یکی از مشکلات اصلی آثار پویانمایی در سینما و تلویزیون ما فقر خیال و عناصر فانتزیک است. یعنی بیشتر کارتون‌هایی که در اینجا ساخته می‌شود گویی یک فیلم سینمایی است که کارتونیزه شده.
هادی محمدیان و گروهش با این انیمیشن، یک تجربه بسیار بزرگ و مهم را برای به دست آوردن دل بچه‌ها از سر گذراندند. چون شخصیت‌های محوری و قهرمانان این أثر، حیوانات هستند. معمولا نونهالان به کارتون‌هایی که در قلمرو حیوانات می‌گذرند و افسانه‌هایی از زبان و نگاه موجوداتی غیر از انسان را ترسیم می‌کنند، بیشتر علاقه‌مند می‌شوند. «فیلشاه» یک ماجرای تاریخی-مذهبی را از زاویه دید موجوداتی غیر از آدم که کاراکتری شبه انسانی و عاطفی دارند می‌بینیم و هیجان و طنز هم چاشنی درام این انیمیشن شده است.
یک کارتون، در عین ساده بودن و سهولت برقراری ارتباط با آن باید دارای مولفه‌های فکری و اعتقادی هم باشد. «فیلشاه» نیز دارای چنین شاخصه‌هایی است، اما از اعلام و شعارزدگی عبور کرده و محتوای مقدس این أثر در بستر سرگرمی، اعمال می‌شود.
هر چند که گره‌های داستانی این کارتون کافی نیست و باید پیچ و خم‌های دراماتیک بیشتری در روایت ایجاد می‌شد. ظاهر کاراکترها نیز تا حدودی زمخت هستند. هر چه کاراکترهای یک انیمیشن به ویژه اگر غیر آدم باشند- از ظرافت و زیبایی بیشتری برخوردار باشند، تأثیر بالاتری می‌گذارند. قهرمان این قصه یعنی فیل ساده‌لوح اما سخت‌کوش باید شکل و شمایل دلبرانه‌تری می‌داشت تا «فیلشاه» شاهکار شود.
الف-ف