به گزارش خبرگزاری فارس، «عبدالباری عطوان»، سردبیر روزنامه فرامنطقه‌ای «رای الیوم» در یادداشتی با عنوان «تراژدی‎های لیبی در هفتمین سالگرد انقلاب آن» لیبی را «قربانی زیاده‌خواهی‌های غرب» توصیف کرده و نوشته: «با بلایی که غربی‌ها خصوصا فرانسه و انگلیس بر سر کشور و مردم لیبی آورده‌اند، تقریبا نیمی از مردم لیبی برای فرار از ناامنی‌ها و در جست‌وجوی لقمه‌ای نان در تبعیدگاه کشورهای همسایه نظیر مصر و تونس زندگی می‌کنند و نیم دیگر نیز چون پول ندارند و نتوانسته‌اند از کشورشان بروند همه امور خود را به دست تقدیر سپرده‌اند.»
در ادامه این گزارش می‌خوانیم: «اسنادی فرانسوی که در یک برنامه تلویزیونی منتشر شد حاکی است مداخله نظامی در لیبی نه از سر دغدغه جامعه بین‌المللی برای ایجاد دموکراسی بلکه برای سرنگونی رژیم قذافی بود که پیشنهادهای اکتشاف نفت و گاز لیبی را به شرکت‌های شرقی و نه فرانسوی و انگلیسی داده بود...»
بنغازی، از شهر فرهنگ تا شهر انفجار
این روزها از لیبی که پیمان ناتو هفت سال پیش با استقبال عَمرو موسی دبیر کل وقت اتحادیه عرب آن را آزاد کرد! جز اخبار انفجارها و شمار کشته و زخمی‌های مردم بی‌گناه نمی‌شنویم. روز جمعه دو بمب در مسجد «سعد بن ابی عباده» در مرکز شهر بنغازی زادگاه انقلاب لیبی منفجر شد. دو هفته پیش نیز در انفجاری دیگر که در مسجد دیگری در همین شهر به وقوع پیوست چهل نمازگزار کشته شدند و خدا می‌داند مسجد بعدی که هدف انفجار قرار می‌گیرد کجاست. بنغازی شهری که فرهنگ و تمدن لیبی از آنجا درخشید و در دوران سلطنتی به پایتخت ابداع در تئاتر، ادبیات، هنر، روزنامه‌نگاری حرفه‌ای و آزاد شهره بود به پایتخت کشتار و انفجار و تسویه حساب‌های خونبار و تلافی‌جویانه مبدل شده است. چند هفته پیش نیز رسانه‌های اجتماعی ویدئویی تکان‌دهنده از یک اعدام جمعی را منتشر کردند که فیلم‌های ترسناک در برابر آن هیچ است.»
به نوشته سردبیر رأی الیوم «پس آن گروه دوستان لیبی که نیکولا سارکوزی، رئیس‌جمهور سابق فرانسه برای دفاع از حقوق ملت لیبی تاسیس کرد کجا رفت در حالی که بیش از شصت کشور از جمله آمریکا، انگلیس، آلمان، ترکیه و چند کشور عربی در آن حضور داشتند. وعده‌های این گروه درباره تبدیل لیبی به مدلی از دموکراسی و رفاه که دیگر ملت‌های عربی منطقه به آن رشک می‌ورزند کجا رفت؟... نباید فراموش کرد سیلویو برلسکونی رئیس‌جمهور اسبق ایتالیا به شبکه خبری «نیوز24» گفت، سارکوزی بانی مداخله نظامی در لیبی بود.» وی افزود: «من با این مداخله مخالف بودم چون براندازی حکومت قذافی را نوعی جنون می‌دانستم اما در حالی که ما در پاریس در حال بررسی امکان تشکیل یک ائتلاف بودیم، جنگنده‌های فرانسه بمباران لیبی را آغاز کردند.»
میلیاردها دلاری که به بانک‌های غربی رفت
این تحلیلگر مشهور عرب شرح می‌دهد که رژیم دیکتاتوری لیبی حدودا 360 میلیارد دلار سپرده مالی داشت که بیشتر آن به یغما رفته و از سوی برخی انقلابیون لیبی یا نزدیکان آنها به بانک‌های خارجی منتقل شده است. لیبی هنوز توسط سه دولت و دو پارلمان و ده‌ها شبه نظامی اداره می‌شود که از بانک‌های غربی برای پرداخت حقوق کارکنان خود قرض می‌گیرند.
«لیبی جدید هنوز در روز روشن شاهد بازارهای فروش برده است. هنوز حدود 30 هزار نفر از اهالی شهر تاورغاء اجازه بازگشت به شهرشان و زندگی در آنجا را ندارند. از زمانی که بسیاری از آنان شکنجه و کشته شدند یا به خاطر سیاهپوست بودن و به اتهام طرفداری از نظام سابق، به بازداشتگاه‌هایی شبیه بازداشتگاه‌های نازی‌ها انداخته شدند، اما کشورهای غربی و سازمان ملل که ادعای احترام به حقوق بشر را دارند و با این شعار به برخی کشورها تجاوز می‌کنند، سکوت اختیار کرده‌اند، سکوتی که نشانه همدستی است.»
عطوان با اعلام این خبر مقاله خود را اینگونه تمام کرد که «مردم لیبی سزاوار این همه فجایع و ضرباتی نیستند که جهان آزاده و برخی حکام عرب و اتحادیه آنها در پوشش برخی فرزندانی ناخلف در لیبی به آنان وارد کردند.»