مجله آمریکایی تایم به روال معمول، شخصیت سال خود را با چاپ عکسی بر روی جلد معرفی کرد. شخصیت سال 2017 این مجله نه ترامپ بود، نه نتانیاهو و نه اوباما و ترزا می و آنگلا مرکل و یا مکرون و موگرینی. بلکه بحران فاجعه‌بار امروز جامعه غرب یعنی تعرضات و جنایات فزاینده جنسی بود که با تصویر 5 قربانی این تعرضات ارائه شده بود: اشلی جاد (هنرپیشه‌ای که برای اولین بار هاروی واینشتاین تهیه‌کننده معروف هالیوود را رسوا ساخت)، تیلور سویفت (خواننده معروف)، ایزابل پاسکال (کارگر مزرعه)، سوزان فولر (کارمندی که شکایت علیه مدیرش باعث بیکاری‌اش شد) و زنی 40 ساله به نام «آدام لوا» به علاوه تصویر دست زنی دیگر که چهره‌اش مشخص نیست و وی را نماینده میلیون‌ها زنی دانسته‌اند که مورد تعرض جنسی قرار گرفته اما نخواسته‌اند مانند «سوزان فولر» از کار بیکار شده و یا دیگر حقوق‌شان پایمال
شود.
بحران فزاینده جامعه غرب که به‌تدریج به سمت یک فاجعه بشری پیش می‌رود در حالی امروزه بدین‌گونه رسانه‌ها و موسسات اجتماعی اروپا و آمریکا را فرا گرفته که سالهاست متفکران و روشنفکران این جوامع نسبت بدان هشدار داده و براساس اندیشه‌های نشئت گرفته از ادیان توحیدی و ابراهیمی به خصوص اسلام، آن را ناشی از سبک زندگی بی بند و بارانه و لاابالی‌گری رایج در غرب دانسته و خواستار اصلاح این روابط و زندگی شده‌اند. اما متاسفانه همچنان رسانه‌های دیداری و شنیداری غرب بر طبل همان سبک زندگی منحط کوبیده‌اند.
همین رسانه‌ها تا چندی پیش با فرافکنی، بحران تعرضات جنسی در غرب را به مسئله «تبعیض جنسیتی» ارتباط می‌دادند و این تفکر را القا می‌کردند که با ورود هر چه بیشتر زنان به فعالیت‌هایی همپای مردان، بحران فوق رفع خواهد شد. اما آنگاه که آمار خود موسسات غربی نشان داد بحران جنایات جنسی در کشورهای مدعی رفع تبعیض جنسیتی مانند سوئد و دانمارک، فاجعه‌بارتر است، فرضیه القایی فوق با شکست فضاحت‌باری روبه‌رو شد و به دنبال این موضوع بود که برخی موسسات و نهادهای معتبر تحقیقاتی و پژوهشی مانند «موسسه دانشگاهی آلبرتا» و همچنین موسسه‌ای به نام  Opinion Matters  علت اساسی بحران جنسی در غرب را سبک زندگی غربی معرفی کرده و مسائلی مانند پوشش نامناسب، روابط بی بند و بار، مصرف مشروبات الکلی و مراکز به اصطلاح تفریحی مانند کاباره‌ها و کافه‌ها و ... را عناصر اصلی این بحران معرفی کردند.