انتشار خبر رواج بازارهای برده‌فروشی در لیبی به عنوان پیامد تازه حمله ناتو به این کشور در سال 2011، جهان را شوکه کرد!
همه‌چیز با گزارشی شروع شد که توسط تلفن‌همراه ضبط شده بود و نشان می‌داد که دو جوان در مزرعه‌ای در حومه «طرابلس»، ‌به مزایده گذاشته شده‌اند.
طبق این گزارش تصویری که شبکه «سی‌.‌ان‌.ان» آن را پخش کرده، دو جوان مذکور به مبلغ 1200 دینار لیبی به فروش رفته‌اند.
انتشار این خبر بیش از همه، آفریقا را رنجاند؛ قاره‌ای که همین سده‌های گذشته زیر شلاق و تازیانه اربابان طماع آمریکایی و اروپایی، مرارت‌های زیادی کشیده است.
به همین خاطر، خبر برده‌فروشی در لیبی، مثل زلزله‌ای، کل آفریقا را تکان داد و سازمان‌ها و نهادهای سیاسی این قاره ستم‌دیده، به آن واکنش نشان دادند؛ «موسی فقیه‌محمد» رئیس کمیته اتحادیه آفریقا با انتشار بیانیه‌ای، برده‌فروشی در لیبی را اقدامی شنیع و در تعارض کامل و مستقیم با ارزش‌های این اتحادیه، منشورهای آفریقایی و بین‌المللی حقوق بشر دانست و آن را محکوم کرد.
وی همچنین، خواستار توقف خرید و فروش برده و دیگر اشکال اقدامات مجرمانه در لیبی شد.
انتشار این خبر، خون مقامات و مردم کشور «بورکینافاسو» را نیز مثل دیگر ملل آفریقایی به جوش آورد، به طوری که دولت این کشور سفیرش را از لیبی فراخواند و از سفیر لیبی در «اواگادوگو» نیز خواست در این‌باره توضیح دهد.
در سطح جهانی نیز واکنش‌ها گسترده بود و بالاترین سطح این واکنش، اظهارات «آنتونیو گوترش» دبیرکل سازمان ملل است؛ وی گفت که از شنیدن این خبر، شوکه شده است. گوترش تصریح کرد: برده‌داری در دنیای مدرن جایی ندارد و این کارها، از جمله خطرناک‌ترین موارد نقض حقوق‌بشر بوده و به منزله جنایت علیه بشریت است...دوم عاملان این اقدام را می‌توان به اتهام جنایت ضدبشری محاکمه کرد.
در هر حال، اینکه سازمان‌ها و نهادهای جهانی دچار شوک و عصبانیت شده‌اند، امری پسندیده است، ولی وقتی برای تعقیب عاملان خرید و فروش برده، آدرس داخل لیبی را می‌دهند، قابل قبول نیست. چون کل ملت لیبی نیز مثل همان برده‌ها، قربانی‌اند. آنها قربانی فرزندان همان اربابان طماع سفیدپوست دیروزی هستند، که در درون سازمانی به نام ناتو متشکل شده‌اند و برای آنها هیچ آرمان و ارزشی، به جز منافع خودشان معنا ندارد.
در ارتباط با شرایط داخلی لیبی و نبود هیچ قدرت مسلط در این کشور، اظهارات «غسان سلامه» فرستاده ویژه سازمان ملل در لیبی، سند خوبی است؛ وی گفت: دولت لیبی برای اجرای طرح‌های خود، نه ارتش دارد و نه پلیس. این موضوع به عدم توانایی دولت بازمی‌گردد و دولت لیبی ابزارها و راهکارهای لازم را برای اعمال قدرت، در اختیار ندارد.
این اظهارات به خوبی نشان می‌دهد که هرج و مرج در لیبی، محصول خلأ قدرت بوده و خلأ قدرت نیز محصول حمله همه‌جانبه ناتو به لیبی در سال 2011 است.
کشورهای عضو ناتو تحت فرماندهی آمریکا، در سال 2011 به لیبی حمله کرده و رژیم «معمر قذافی» را برانداخته‌اند، بدون اینکه به پیامدهای شوم این اقدام خود، فکر کنند.
آنها پس از این مداخله غیرقانونی نیز لیبی را تبدیل به محل ورود و آموزش انواع و اقسام گروه‌های تروریستی کردند و پس از آموزش دادن این تروریست‌ها، آنها را به کشورهایی مثل سوریه و عراق فرستاده‌اند.
اکنون که ملت لیبی پس از سال‌ها جنگ و خونریزی، کاملا درمانده است، هیچ آینده روشنی را برای خود متصور نیست، و همه این مصیبت‌ها به خاطر این است که غربی‌ها هنوز ملت لیبی و همه ملت‌های مظلوم دیگر را به چشم برده می‌بینند.
براساس گزارش‌هایی که از لیبی می‌رسد، برده‌هایی که در این کشور خرید و فروش می‌شوند، لیبیایی نیستند، بلکه مهاجرانی هستند که از سایر کشورهای آفریقایی به آنجا آمده‌اند. بسیاری از این مهاجران تلاش می‌کنند که از طریق لیبی، آفریقا را ترک کنند و به اروپا بروند.
طبق گزارش خبرگزاری فرانسه، 155 مهاجر که 89 تن از آنها، زن‌ و کودک بوده‌اند، از طریق هوایی، به کشورشان (ساحل عاج) بازگردانده شده‌اند و طرابلس قصد دارد بیش از 300 مهاجر سیاه‌پوست دیگر را نیز به کشور متبوع آنها برگرداند.