موضوع پیوستن ایران به سازمان تجارت جهانی از سال‌ها قبل مورد بحث و بررسی‌های مختلف قرار داشته است. علیرغم امتیازاتی که برخی کارشناسان و مسئولان برای این اتفاق بر شمرده اند، بسیاری نیز از عواقب ناگوار آن سخن می‌گویند. این کارشناسان در مقابل رویای تسهیل شرایط تجارت که حامیان این موضوع ترسیم می‌کنند، اعتقاد دارند که «با توجه به اینکه زیرساخت‌های اقتصادی‌مان فراهم نیست، با پیوستن به این سازمان در بسیاری از بخش‌های تولیدی با رکود مطلق مواجه می‌شویم». همچنین گفته می‌شود «هرچند سازمان تجارت جهانی در ظاهر برای جلوگیری از تسلط آمریکا بر تجارت جهانی به وجود آمد اما در عمل به ابزاری برای نفوذ و ضربه زدن به کشورهای نوظهور تبدیل شده است». در کنار همه این اظهارات، بررسی وضعیت موجود و تجربه سایر کشورها وضعیت روشن تری پیش روی ما قرار خواهد داد.
به گزارش مهر به نقل از الجزیره، پس از سال‌ها کشمکش برای دستیابی به نتیجه‌ای موفقیت‌آمیز در مذاکرات کلیدی بخش کشاورزی، سازمان تجارت جهانی با انتقادهای تازه‌ای برای عدم تامین خواسته‌های کشورهای فقیر و درحال توسعه، روبرو شده است.چندین کشور شامل کنیا، هند و پاکستان، بارها از سازمان تجارت جهانی خواسته‌اند که کشورهای توسعه یافته را مجبور کنند تا پرداخت سوبسید به کشاورزان خود را که با تولید بیش از حد، به تهدیدی برای حیات کشاورزی در کشورهای درحال توسعه تبدیل شده‌اند، قطع کنند.
بسیاری از تحلیل‌گران این بحث را مطرح می‌کنند که مذاکرات در سازمان تجارت جهانی تا حد زیادی تحت حکمرانی قدرت‌های اقتصادی سنتی، مانند آمریکا و اتحادیه اروپا قرار دارند و مذاکرات نمی‌توانند تغییرات وعده داده شده را عملی کنند.برخی تحلیل‌گران هم با‌اشاره به شکست دولت‌های غربی نتیجه می‌گیرند که آن‌چه از آن به نام نهاد توسعه دوحه نام برده می‌شود، اقتصادهای کشاورزی در آفریقا را در فقر به دام انداخته است.نهاد توسعه دوحه زیر نظر سازمان تجارت جهانی که در سال ۲۰۰۱ در دوحه آغاز به کار کرد، یک سلسله مذاکرات تجاری با هدف کلی اصلاح سیستم تجارت بین‌المللی از طریق معرفی موانع تجاری کمتر و قوانین تجاری اصلاح شده بود.اما پس از سالها که این مذاکرات ادامه داشتند، هنوز برخی از بزرگترین مسائل اولیه مثل تعرفه‌های کشاورزی و سوبسیدهای کشت و زرع، حل نشده باقی مانده‌اند.جوزف استیگلیتز، اقتصاددان برنده جایزه نوبل، می‌گوید: کشورهای توسعه یافته از طریق این مذاکرات همچنان همان روند قدیم را در لباسی نو به خورد کشورهای درحال توسعه می‌دهند. مثلا قبل از اینکه در مذاکرات سازمان تجارت جهانی قول بدهند که سوبسیدهای خود را کاهش می‌دهند، مقدار آنها را افزایش می‌دهند و به این ترتیب بعد از کاهش دادن سوبسیدها در اثر مذاکرات، مقدار آنها در واقع بالاتر از زمانی است که مذاکرات هنوز آغاز نشده بود.
او می‌گوید: کشاورزی سمبل فریبکاری آمریکا و اتحادیه اروپاست.آمریکا به بزرگترین صادر‌کننده کتان تبدیل شد چراکه سوبسیدهای هنگفت قیمت کتان آن را پایین آورد. و بیشتر سود آن به جیب ۱۰ هزار کشاورز بزرگ رفت. متعاقبا حدود ۱۰ میلیون کشاورز کتان در آفریقا آسیب دیدند و میلیون‌ها کشاورز هندی هم کار خود را از دست دادند.