از نظر قرآن، انسان اگر کار نیکی انجام می‌دهد، پیش از آنکه دیگران از آن سودی برند، خود شخص است که از این کارش بهره‌مند می‌شود. خداوند کیفر کار بد را به همان میزان می‌دهد (نباء، آیه 28) و از عدالت بیرون نمی‌رود و ذره‌ای ظلم روا نمی‌دارد. اما اگر کسی کار نیکی انجام دهد این‌گونه نیست که به همان میزان پاداش بگیرد، بلکه پاداش مضاعف می‌گیرد که بخشی در دنیا و بخشی در آخرت است. آن کس که فقط گرایش به دنیا دارد پاداش کار خیرش را در دنیا می‌گیرد و خداوند به او طوری می‌دهد که در قیامت دیگر مدعی پاداش نشود. از این رو کافرانی که کار خیر کردند در همین دنیا چنان بهره‌مند می‌شوند که آسایش در زندگی آنها موجب تعجب مومنان می‌شود. (زخرف، آیات 32 تا 34) خداوند در این باره می‌فرماید: کسانى که زندگى دنیا و زیور آن را بخواهند، جزاى کارهایشان را در آن به طور کامل به آنان مى‌‌دهیم و به آنها در دنیا کم داده نخواهد شد. اینان کسانى هستند که در آخرت جز آتش برایشان نخواهد بود و آنچه در آنجا کرده‏‌اند به هدر رفته و آنچه انجام مىداده‏‌اند باطل شده است. (هود، آیات 15 و 16)
اما آنانی که برای رضایت خدا خدمتی نیک به دیگران می‌کنند، نه‌تنها چند برابر پاداش می‌گیرند، چنانکه می‌فرماید: وَلِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِی‌الْأَرْضِ لِیَجْزِیَ الَّذِینَ أَسَاءُوا بِمَا عَمِلُوا وَ یَجْزِیَ الَّذِینَ أَحْسَنُوا بِالْحُسْنَى؛ و هر چه در آسمان‌ها و هر چه در زمین است از آن خداست تا کسانى را که بد کرده‏‌اند به سزاى آنچه انجام داده‏‌اند نه بیشتر کیفر دهد و آنان را که نیکى کرده‏‌اند به نیکى و بیشتر پاداش دهد. (نجم، آیه 31) بلکه مهم‌ترین پاداش، ثبات روانی و استواری آن است به گونه‌ای که مضطرب و پریشان نمی‌شوند و تحت تاثیر تکانه‌ها قرار نمی‌گیرند: و مَثَل صدقات‏ کسانى که اموال خویش را براى طلب خشنودى خدا و استوارى روحشان انفاق مى‌کنند، همچون مَثَل باغى است که بر فراز پشته‌اى قرار دارد که اگر رگبارى بر آن برسد، دو چندان محصول برآورد و اگر رگبارى هم بر آن نرسد، بارانِ ریزى براى آن بس است‏ و خداوند به آنچه انجام مى‌دهید بیناست‏. (بقره، آیه 265)