عبدالله
  ای هوس روی تو، ما را نفس
جز رخ زیبات که دارد هوس؟
دام رهم زلف چلیپای توست
میل رهایی نکنم زان قفس
آه! غمت می‌کُشدَم روز و شب
وه که دَمَت می‌کِشَدم پیش و پس
پیش تو ما منتظران کیستیم
هیچ کسِ هیچ کسِ هیچ کس
چشم من و طورِ تجلّای تو
تا بدمد بر شب دل، زان قبس
می‌رسد از پردۀ سبز ظهور
زمزمۀ دوست ز چندین جرس
ای سپر شیعه! درین کارزار
جز تو نداریم به کس، دسترس