غلامعلی غریبی در سال 1312 در روستایش امامزاده عباس از توابع اراک و در دامان خانواده‌ای مذهبی دیده به جهان گشود. کودکی و نوجوانی و جوانی خود را در همان روستا با حداقل امکانات رفاهی سپری کرد، کمی بعد به علت جو حاکم بر روستا در زمان حکومت ستم شاهی پهلوی و نظام ارباب و رعیتی مجبور به ترک روستا گشته و در سال 1338 به تهران آمد و زندگی ساده‌ای را با زحمت و کارگری آغاز نمود.
وی علاقه بسیاری به مساجد و تکایای مذهبی داشت و در راه احیای مجالس تا حد امکان تلاش می‌نمود، تا سال 57 در ورطه پیروزی انقلاب در صحنه مبارزاتی وارد شده و با شرکت در مراسم راهپیمایی و بستن سنگر، در راه پیروزی انقلاب اسلامی، گوشه‌ای از دین خود را به ملت و انقلاب ادا نمود و همچنین به کار و فعالیت پرداخت و در سال 60 مشغول به کار شد.
طولی نکشید که در شبی از شب‌های بهار صدای مهیب بمباران هوایی تمام فضای کوچه را در بر گرفت و بوی باروت شامه‌ها و چشمها را آزار داد، ولیکن غافل بودیم از آوای فرشتگان که او را به میهمانی می‌خواندند و چه زیبا و چه مخلصانه در سحرگاه 12 فروردین ماه 64 به همراه پسر و دخترش دعوت حق را لبیک گفت و به سوی معبود شتافت.