ابوبصیر می‌گوید: یک سال در موسم حج به اتفاق امام‌صادق(ع) به حج مشرف شدیم. هنگامی که درحال طواف بودیم کثرت جمعیت حجاج مرا مجذوب و متعجب ساخت. به حضرت عرض کردم: جانم به فدایت ای فرزند رسول خدا! چقدر امسال حاجی زیاد است و چقدر ناله و فریاد لبیک‌گو بسیار است! آیا خداوند تمام این خلایق را مورد آمرزش و مغفرت خود قرار می‌دهد؟ حضرت فرمود: ای ابابصیر! ناله و فریاد و لبیک‌گو بسیار است اما حاجی حقیقی کم است، زیرا اکثر افرادی که می‌بینی در حقیقت و در باطن حیواناتی همچون خوک و میمون و چهارپا هستند. ابوبصیر می‌گوید: عرض کردم: چگونه ممکن است چنین جمعیتی اکثرشان همچون حیوانات باشند؟ اگر ممکن است باطن و حقیقت آنها را به من نشان دهید.
با گفتن این جمله حضرت کلماتی را تکلم نمود و سپس دست مبارک خود را روی چشمان من کشید و من با چشم خود دیدم که بیشتر آنها همچون خوک و میمون هستند، و مؤمن و حاجی حقیقی در میان آنها مانند ستاره درخشان است در تاریکی، این امر طوری در من تأثیر گذاشته بود که به شدت شگفت‌زده شده بودم، پس از آن دوباره حضرت دست مبارک خود را بر چشمان من کشید و من آن جمعیت را به همان صورت اول مشاهده کردم. (1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- بحارالانوار، ج47، ص79