علیرغم تاکیدات و توضیحات مکرر مدیران سینمایی مبنی بر الزام فیلم‌هایی که در جشنواره‌های خارجی شرکت می‌کنند به دریافت پروانه نمایش از سازمان سینمایی (از جمله جوابیه‌ای که روابط عمومی سازمان سینمایی به نقل از معاون نظارت و ارزشیابی این سازمان برای کیهان فرستاد و نمایش فیلم «لِرد» در جشنواره کن را بدون پروانه و مجوز نمایش غیرقانونی اعلام نمود)، اما باز هم دو فیلم بدون پروانه نمایش که حتی از سوی هیئت انتخاب سی‌وپنجمین جشنواره فیلم فجر کنار گذاشته شدند، در بخش بازار فیلم جشنواره جهانی فیلم فجر در معرض تماشا و خرید جشنواره‌ها و خریداران خارجی قرار می‌گیرند!
دو فیلم «دلم می‌خواد» (ساخته بهمن فرمان‌آرا که کپی دست چندمی از دو فیلم مبتذل خارجی به کارگردانی ماسایاکی سو و پیتر چلسام بود و «ملی و راه‌های نرفته‌اش» (ساخته تهمینه میلانی که گویا یکی از آثار فمینیستی بود که وزیر ارشاد در دیدار با آیات عظام با افتخار حذف آن از جشنواره فجر را اعلام کرد!) قرار است در چند سانس برای شرکت‌کنندگان و خریداران خارجی جشنواره جهانی فیلم فجر در بازار این جشنواره به نمایش درآید. این درحالی است که معمولا فیلم‌هایی که قبلا نمایش داده و یا اکران عمومی شده‌اند، در بازارهای فیلم حضور پیدا می‌کنند اما گویا وضعیت دو فیلم یاد شده، آنچنان نامطلوب بوده که مدیران جشنواره حتی نتوانسته‌اند آن را در یکی از بخش‌های اصلی مسابقه شرکت دهند!و همچنان این سوال باقی است که چرا باز هم مردم ایران از نگاه برخی مدیران دولتی نامحرم ولی خارجی‌ها محرم هستند؟ چرا فیلمی که نمایش آن به دلیل ابتذال یا نشان دادن تصویری چرک و سیاه از جامعه ایرانی، برای مردم ایران ممنوع می‌شود، تماشایش برای جشنواره‌ها و تماشاگران خارجی مباح است؟! این دسته از فیلم‌هایی که جامعه ایرانی را در شرایطی نامطلوب و اسفناک به تصویر می‌کشند قرار است چه نوع تصویری از این سرزمین و مردمش در مقابل مخاطبان خارجی به نمایش بگذارند؟! آیا این فیلم‌ها از همان فقره آثاری هستند که همواره ادعا شده بهترین سفیران فرهنگی انقلاب و نظام جمهوری اسلامی بوده‌اند؟!