سکوت بهرام بیضایی در روزهای خون(اخبار ادبی و هنری)

در حالی‌که این روزها بسیاری از هنرمندان و چهره‌های فرهنگی درگیر روایتگری، تحلیل یا همدلی با رنج مردم در بحبوحه جنگ بودند، رفتار و رویکرد برخی از چهره‌های مدعی روشنفکری، محل پرسش‌های جدی است.
بهرام بیضایی، کارگردان و نمایش‌نامه‌نویس، که از او به‌عنوان یکی از «بت‌های جریان روشنفکری» در هنر معاصر ایران یاد می‌شود، در روزهایی که بسیاری از مردم ایران در غم و خشم جنگ قرار داشتند، مشغول تمرین قسمت دوم نمایش «داش ‌آکل به گفته‌ مرجان» بوده است. او کمترین واکنشی به فجایع انسانی آن روزها نشان نداد.
این بی‌تفاوتی در حالی رخ می‌دهد که هنرمندان زیادی، چه در داخل و چه خارج از کشور، با آثار یا موضع‌گیری‌های خود نسبت به بحران‌های انسانی، چه جنگ تحمیلی به ایران و چه جنگ و جنایت در غزه، واکنش نشان داده‌اند. اما بیضایی ترجیح داده است در سکوتی تأمل‌برانگیز، صرفاً در پی اجرای اثر نمایشی تازه‌اش باشد؛ گویی بحران‌ها و رنج مردم ایران و منطقه، هیچ پیوندی با جهان فکری و فرهنگی او ندارد.
 آنچه از این بی‌اعتنایی برمی‌آید، فاصله‌ای است که میان برخی چهره‌های فرهنگی با مردم و دردهای تاریخی‌شان ایجاد شده؛ فاصله‌ای که نه با کلمات ادبی، بلکه با کنش فرهنگی واقعی پر می‌شود.