برای شهیده معصومه کرباسی (مقاله وارده)
راستی چرا چند وقتی است از آنان که به دروغ شعار زن، زندگی، آزادی سر می‌دادند خبری نیست! مگر اینها در حوادث سخت غزه و لبنان و فلسطین کودکان یتیم مادر از دست داده را نمی‌بینند؟ مگر اینها زنان مجروح و مصدوم را نمی‌بینند؟ چرا برای درمان و دفاع و حمایت از حقوق آنان در مقابل مراکز مدعی حقوق بشر فریاد زن، زندگی، آزادی سر نمی‌دهند؟
راستی چرا اینها ناله و شیون زنان کودک از دست داده در غزه و لبنان را نمی‌شنوند و در خواب خرگوشی فرو رفته‌اند؟
شاید اینها حس ناسیونالیستی داشته باشند، زنان مسلمان و آزاده عرب در کشورهای اسلامی را در شعارهای خود مورد توجه قرار ندهند و مخاطب شعارشان زنان ایرانی باشد، اما دروغ می‌گویند. مگر شهیده معصومه کرباسی که به دست دشمن صهیونی به شهادت رسید، ایرانی نبود؟ پس چرا سکوت خفت‌باری را در پیش گرفتند و در مقابل این جنایت ددمنشانه دم برنیاوردند؟
من فدای رهبری شوم که در مقابل فرزندان این زن شهیده کرنش کرد و از او سخن به میان آورد.
بنازم به فرزندان قد و نیم‌قد این بانوی شهیده که مفتخر به شهادت پدر و مادر خود هستند.
بنازم به فرزندی که در مقابل رهبر خود آیه «لایکلف الله نفسا الا وسعها» را خواند و گفت:
آقاجان! قطعاً اگر خدا این توانمندی را در ما نمی‌دید، ما را به این امتحان بزرگ مبتلا نمی‌کرد.
معصومه کرباسی زن بود، مادر بود، ایرانی بود.
به دست رژیم جنایتکار اسرائیل به شهادت رسید.
اما روشنفکران مدعی حمایت از حقوق زن، زندگی، آزادی، غمگین نشدند و هشتگی نزدند!
چرا که محجبه بود...
چرا که شعار احترام به عقاید مختلف‌شان صرفا وسیله‌ای برای توجیه اعمال‌شان است.
راستی یادتان هست، بایدن و نتانیاهو هم در زمان فتنه در حمایت از مردم ایران! شعار زن، زندگی، آزادی سر می‌دادند، اما حالا چرا مدعیان حقوق زن در زمان جنایت نتانیاهو و حمایت بایدن از آن، سکوت خفت‌باری اختیار کرده‌اند!
محمد خامه‌یار
۳ آبان ۱۴۰۳