این نشریه آمریکایی در تحلیلی آشفته و متناقض، به قلم کنت ام پولاک (عضو ارشد موسسه امریکن اینترپرایز) مدعی تغییر سیاست کلان ایران شده و می‌نویسد: از زمان انقلاب ۱۳۵۷، ایران به‌صورت یکپارچه برای تسلط بر خاورمیانه و بیرون راندن آمریکا و اسرائیل از این منطقه تلاش کرده است. تهران در این مسیر، با استفاده از باج‌خواهی و شورش، سعی در تحت فشار قرار دادن کشورها داشته و یک کارزار تروریستی بی‌امان علیه ایالات متحده و اسرائیل به راه انداخته است.

استراتژی کلان ایران تغییر کرده است. از نمونه‌های این تغییر سیاست، دستیابی ایران به توافق با عربستان سعودی و با میانجیگری چین بود. دو کشور پس از ده ‌سال قطع روابط دیپلماتیک، ارتباط خود را از سر گرفته و حتی درباره همکاری با هم برای جلوگیری از فروپاشی بیشتر سودان گفت‌وگو کردند. دولت ایران همچنین روابط دیپلماتیک خود با امارات متحده عربی را از سر گرفته‌ و تهران به‌دنبال همکاری‌ با ابوظبی در زمینه حمل‌ونقل هوایی و زیرساخت‌ها است. امارات تا آن‌‌جا پیش رفته که از ائتلاف دریایی به رهبری آمریکا در خلیج‌فارس خارج شده و با پیوستن به ائتلاف رقیب با ایران موافقت کرده است. تهران همچنین توافقنامه توسعه تازه‌ای با عمان دارد و در حال عادی‌‌سازی روابط با مصر است. جمهوری اسلامی همچنین مذاکرات با ترکیه (روسیه و سوریه) درباره یافتن راه‌حلی برای مشکلات دوجانبه خود در عراق و سوریه را از سر گرفته‌ است. ایرانی‌ها یک قرارداد جدید نفت در برابر گاز با عراق دارند، جایی که متحدان‌شان حتی بیش از گذشته بر دولت تسلط دارند.

یکی از برجسته‌ترین این تغییرات، پیشنهاد دولت ایران برای تشکیل یک مجمع منطقه‌ای بدون حضور ایالات متحده و اسرائیل است، چیزی که در دهه گذشته غیرقابل تصور بود. وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران به تازگی سفری به چهار کشور خلیج‌فارس را به پایان رساند که دستاورد بی‌سابقه‌ای را نصیب ایرانیان کرد. با این حال، این همه صلح، دوستی با همسایگان، شامل ایالات متحده و اسرائیل نشد.

ایرانیان در این زمینه همچنان به سیاست‌های سخت خود پایبند هستند. نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران همچنان به آزار و اذیت کشتی‌های آمریکایی در خلیج‌فارس ادامه می‌دهد، ایران در شش ماه گذشته حداقل پنج‌بار کشتی‌های مرتبط با ایالات متحده یا اسرائیل را مورد حمله یا توقیف قرار داده است. آنها همچنین حمایت خود را از گروه‌های مختلف فلسطینی افزایش داده‌اند. به همین ترتیب متحدان و نیروهای نیابتی ایران در میان شبه‌نظامیان شیعه عراق نیز به آزار و اذیت نیروهای آمریکایی در آن‌‌جا پرداخته‌اند. ایران همین کار را در کنار متحدان سوری و روس، در سوریه انجام می‌دهد.

سیاست‌های خارجی تازه جمهوری اسلامی ممکن است به منظور بهره‌برداری از این وضعیت باشد. پس از ۴۰ سال تحریک و تجاوز، کشورهای عرب خیلی خوب می‌دانند که ایران قادر به انجام چه کارهایی است، به‌خصوص اگر ایالات متحده برای جلوگیری از آنها حضور نداشته باشد. در کنار این تهدید واقعی، به نظر می‌رسد که جمهوری اسلامی وعده بهبود روابط با عربستان را در صورت رهایی جهان عرب از وابستگی به ایالات متحده و پذیرش نقش ایران، اضافه کرده است.