در آثار اسلامی حبی که انسان را متوقف کند، جنبه تخریبی دارد، و آن حبی که منشأ حرکت باشد و انسان را در عوالم هستی سیر دهد، سازنده است. همه انبیاء و اولیاء همین را می‌گویند. و حرف تمام مکتب‌های الهی همین است. گرچه حب، حب است و از نظر فلسفی «کیف نفسانی» محسوب می‌شود ولی آن حبی که منشأ حرکت باشد، ستایش شده است، حبی که باعث کنده شدن انسان از این دنیا شود،  خوب و ممدوح است.(1)

____________

1- رسائل بندگی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی (ره)، ص 41