سرویس خارجی-

«دونالد ترامپ»، رئیس‌جمهور آمریکا، هفته گذشته به هند سفر کرد تا سلاح‌های «کشنده» خود را به دولت نخست‌وزیر «نارندرا مودی» بفروشد. مسلمانان هندی معترض به قانون تبعیض‌آمیز شهروندی نیز از تظاهرات ضدآمریکایی که به راه افتاده بود بهره جسته علیه این قانون راهپیمایی کردند. اما این اعتراضات با حملات هندوهای متعصب رو‌به‌رو شد که از هر جهت -بی‌اغراق- وحشیانه بود.
تصاویر و خبرهای مخابره شده (که هنوز هم اطلاعات در این مورد در حال افزایش است) تکان ‌دهنده، آزاردهنده و شوکه‌کننده است. کودک و مادر مسلمانی که گویی به تقلید از اعراب جاهلی زنده به گور شدند، مردمانی که در خیابان‌ها تا سر حد مرگ چماق بر سرشان کوبیده شد، مردانی که در خیابان‌ها به زور برهنه شدند، آدم‌هایی که کشته شدند و به درون فاضلاب پرتاب شدند و شاید کشف جنازه‌ها ادامه داشته باشد و... حداقل 50 نفر کشته شدند و 400 تن زخمی و 9 مسجد و ده‌ها جلد قرآن به آتش کشیده شدند.
جنایت‌کاران هندوهای متعصبی بودند که «خودجوش»! دست به سلاخی مسلمانان و به آتش کشیدن مساجد زدند، آن هم در سکوت و بی‌طرفی نیروهای امنیتی! اما این «رویِ صحنه» یک «پشتِ صحنه» هم دارد که البته خیلی هم پوشیده و پنهان نیست و آن نقش ایدئولوژی «هندوتوایی» دولت هند است که ریشه در تفکرات یک هندوی متعصب به نام «وینایک دِمادر سوارکار» دارد. «سوارکار» که با استعمار انگلیس می‌جنگید، برای هندِ پس از استقلال غیر از آن چیزی را می‌خواست که «مهاتما گاندی»، پدر ملت هند، در پی‌اش بود. او از «هندوتوا» می‌گفت، از ملتی برای هندوها، و برای او «هندوتوا» یک اصل بود. فکری که هر غیرهندویی را اصلاً هندی نمی‌دانست و میلیون‌ها مسلمان که در هند ریشه دوانده بودند و حتی پیشینۀ چند سده حکومت در هند را داشتند یک‌سره بیگانه می‌خواند.