يكى از قدرت‌هايى كه آنها[استعمارگران] باز احراز كردند كه بايد شكسته بشود، قدرت روحانيت بود؛ كه اينها با تجربه و با عينيت در جاهاى مختلف ديدند كه قدرت روحانيت مى‏تواند جلوگيرى كند از مفاسدى كه آنها مى‏خواهند ايجاد كنند؛ از انتفاعاتى كه آنها مى‏خواهند از ما ببرند و ما را عقب نگه دارند. اينها مى‏توانند يك چنين كارى بكنند. قضيه تنباكو، در زمان مرحوم ميرزا [حسن شیرازی]، به اينها فهماند كه فتواى يك آقايى، كه در يك ده در عراق سكونت دارد، يك امپراتورى را شكست داد و سلطان وقت هم با همه كوششى كه كرد براى اينكه حفظ كند آن قرارداد را نتوانست حفظ بكند.
صحیفه امام؛ ج8؛ ص451 | قم؛ 14 تیر 1358