سرویس سیاسی-

نویسنده افزوده است : به نظر می‌رسد هرچه از عمر این دولت می‌گذرد و به پایان خود نزدیک می‌شود این عدم هماهنگی‌ها‌ به جای آنکه کمتر شود بالعکس بیشتر به چشم می‌خورد. در حقیقت اینگونه برآورد می‌شود قطاری که سال 1392 شروع به حرکت کرد در طول مسیر افرادی را پیاده و کسانی را سوار کرد که به ناهماهنگی‌ها‌ دامن زدند.به عبارت ساده آقایان و خانم‌ها‌یی به پاستور اضافه شدند که نه تنها قرابت کمی با شعار‌ها‌ی انتخاباتی رئیس‌جمهور روحانی دارند بلکه این افراد با شخص رئیس‌دولت نیز هماهنگ نیستند و به نوعی مسیر خود را می‌روند. حال مهم نیست رئیس‌جمهور حسن روحانی چه رویکردی دارد.
نویسنده افزوده است: به هرحال یکی از آفات جدی ما جزیره‌ای عمل‌کردن است. دولت منسجم و هماهنگ می‌تواند بخشی از نواقص/مشکلات را رفع کند.ناگفته پیداست مدیریت صحیح لازم است.بسان همان مربی فوتبالی که حتی روی ساعت خواب بازیکنان‌اش دخل و تصرف دارد و اجازه نمی‌دهد ذره‌ای از وقت آنان هرز رود.نظارت حسن روحانی بر وزرا باید شدت گیرد.
به نظر می‌رسد که انداختن تقصیر به گردن دیگران حتی وزرای کابینه باشد و تبرئه رئیس‌جمهور از ناکامی‌ها مشی جدید زنجیره‌ای‌ها باشد، آنان انداختن تقصیر به گردن دولت‌های سابق را کافی ندانسته و می‌خواهند متهمینی از داخل دولت را نیز پیدا کنند که بخشی از تقصیرها را به گردن بگیرند، حال گفته نمی‌شود که تقصیر ناهماهنگی بدنه دولت با رئیس‌جمهور به عهده کیست!
این بار‌اشتغال علت اصلی بیکاری شد!
روزنامه ایران ارگان دولت روزگذشته در سرمقاله خود با‌اشاره به سخنان دو روز پیش روحانی مبنی بر اینکه «هر چه شغل درست می‌کنیم، بیکاری کم نمی‌شود.» نوشت : «آقای رئیس‌جمهور در سخنرانی اخیر خود در میان مسئولان وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، جمله‌ای گفت که از نظر برخی یا شاید هم بسیاری از افراد و حتی کارشناسان عجیب به نظر برسد. آنجا که گفته هر چه شغل درست می‌کنیم، بیکاری کم نمی‌شود. این گزاره در شرایط کنونی ایران کاملاً درست است. حتی می‌توان گفت که هر چه شغل بیشتری ایجاد شود، ممکن است نه فقط بیکاری کم نشود، بلکه بیشتر هم شود.»
روحانی گفته بود کل شاغلین کشور در اول دولت ما حدود ۲۰ میلیون و ۶۰۰ هزار نفر بوده الان رقم‌اشتغال ما حدود ۲۴ میلیون نفر هست. یعنی در طول این پنج سال سه میلیون و ۴۰۰ هزار‌اشتغال خالص داشتیم.در حالی که بر اساس گزارش‌های مرکز آمار، اظهارات روحانی درباره رقم‌اشتغالزایی در ابتدای دولت یازدهم هم، ‌اشتباه بوده است.
نکته قابل تامل دیگر اینکه گزارش‌های مرکز پژوهشهای مجلس شورای اسلامی نشان می‌دهد ۲ میلیون شغل ایجاد شده طی سه سال اخیرارتباطی به سیاست‌های ‌اشتغال‌زایی دولت ندارد؛ ضمن اینکه ۶۵ درصد شاغلان اضافه شده، از پوشش بیمه‌ای محرومند.
چنین استدلال عجیبی از سوی روزنامه دولت در حالی است که طی روزهای گذشته رئیس‌جمهور نیز عامل اصلی قاچاق را ارزانی توصیف کرده بود ، موضوعی که با واکنش شدید افکار عمومی مواجه شد.
در واقع رئیس‌جمهور برای توجیه گرانی و ناکارآمدی‌ها در کنترل بازار، به مقایسه‌ای نه چندان دقیق متوسل شده است و علت قاچاق را در ارزان بودن گوشت در داخل می‌بیند.
این در حالی است که یکی از دلایل اصلی تفاوت قیمتها در ایران نسبت به همسایگان، سقوط ارزش پول ملی در سال‌های اخیر است که یک علت اصلی همان نیز، رشد افسارگسیخته نقدینگی در دولت روحانی است که در حال ثبت رکورد هزار و 700 هزار میلیارد تومان می‌باشد.
فعالیت‌های اقتصادی سپاه باعث انحصار قدرت می‌شود!
روزنامه همدلی در مطلبی نوشت:«ضرورتی ندارد ارتش یا نیروهای مسلح خود را درگیر مستقیم اقتصاد کنند، اساس و خاستگاه اولیه و اصلی نیروهای مسلح؛ اطلاعاتی، امنیتی و نظامی است نه اقتصادی. چون بدون شک فعالیت‌های اقتصادی زیاد نیروهای مسلح در بلندمدت به یکه تازی و انحصار قدرت می‌انجامد».
کنایه برخی دولتمردان و رسانه‌های مدعی اصلاحات به نیروهای مسلح در حالی است که اکنون دولت مبلغ کلانی در قبال اجرای این پروژه‌های مهم ملی (در زمینه محرومیت‌زدایی، جاده‌سازی، خودکفایی بنزین و استخراج گاز و نفت) به قرارگاه سازندگی خاتم الانبیا(ص) بدهکار است.این در حالی است که بسیاری از این حوزه‌ها مورد تحریم دشمن قرار داشت و ظرفیت‌های داخلی هم تکافوی نیازهای دولت را نمی‌کرد چندان که در دولت روحانی، بارها به اصرار خود دولت، از سپاه خواسته شد پیشبرد این پروژه‌های ضروری ملی را برعهده بگیرد.
حضور نیروهای مسلح در آبادانی کشور به یکه تازی و انحصار قدرت نمی‌انجامد. بلکه رقیب بخش خصوصی و تولیدکننده‌ها، برخی مدیران هزار میلیاردی دو شغله و دلالان و واردکنندگان مرتبط با آنها هستند که همت حمایت از تولید و اقتصاد ملی را ندارند بلکه منافع شرکت‌ها یا رفقای آنها در تعارض با تولیدکنندگان عادی است.
مدیرانی که در سال‌های اخیر در بخش‌هایی که در آنها هیچ کمبودی از نظر توانمندی داخلی نداشتیم، پای شرکت‌های فرانسوی و اتریشی و ایتالیایی و... را به قیمت زمین زدن ظرفیت‌های موجود داخلی به کشور باز کردند.
افزایش قیمت‌ها به دلیل عدم مدیریت نقدینگی است
روزنامه دنیای اقتصاد در مطلبی با‌اشاره به مسئله نقدینگی نوشت:«بخش قابل توجهی از افزایش همه قیمت‌ها در طول بیش از یک سال گذشته(قیمت ارز و طلا، قیمت سهام، قیمت مسکن و مستغلات و قیمت کالاها و خدمات) همگی معلول پدیده واحدی هستند و نه اینکه یکی علت دیگری بوده باشد».
در روزهای گذشته، روزنامه اصلاح‌طلب «سازندگی» در گزارشی نوشته بود:«منشاء همه التهابات اقتصادی ایران به نقدینگی لجام گسیخته‌ای مربوط است که اقتصاد کشور سالهاست از آن رنج می‌برد. براساس آخرین آمارهای بانک مرکزی، نقدینگی آذرماه امسال ۱۷۶۴ هزارمیلیاردتومان بوده که نسبت به ماه مشابه سال گذشته ۲۲ درصد رشد کرده است. نقدینگی در ماههای گذشته همواره سیر صعودی داشت و از 1/537 هزارمیلیارد تومان در فروردین ماه به میزان کنونی رسیده است. در چنین شرایطی بازار هرازگاهی با تلاطم روبرو می‌شود و کار به جایی می‌رسد که قیمت دلار پس از چند ماه که در کانال یازده هزارتومانی مانده بود، بار دیگر رشد می‌کند و به ۱۴ هزارتومان می‌رسد. به تبع آن سایر بازارها هم دستخوش افزایش قیمت می‌شوند و مثلاً سکه ۵ میلیون تومان و پراید ۵۱ میلیون تومان قیمت می‌خورد». گفتنی است حامیان FATF در ماهها و هفته‌های اخیر مدعی بودند که علت اصلی التهابات اقتصادی، عدم پیوستن به FATF است!
فرار به جلو به شیوه روزنامه زنجیره‌ای!
در حالی که قرار بود در اولین روز اجرایی شدن برجام همه تحریم‌های هسته‌ای برداشته شده و در دولت دوم روحانی نیز باقی تحریم‌ها نیز از بین بروند تحریم‌ها نه تنها برداشته نشدند که بر میزان آنها نیز افزوده شده است با این وجود روزنامه‌های زنجیره‌ای به جای عذرخواهی از ملت که بزک‌کننده برجام بودند فرار به جلو را اتخاذ کرده و همه تقصیرها را متوجه منتقدین می‌کنند! روزنامه زنجیره‌ای آرمان در یادداشتی به اظهارات غیر دیپلماتیک و به قولی صریح ظریف وزیر مستعفی امور خارجه در ماه‌های گذشته پرداخته و می‌نویسد: زمان به سرعت در حال سپری شدن است واگر تصمیمات مهم و حساس در موقع خود اتخاذ نشوند قطعا با خسارت‌های زیادی رو به‌رو خواهیم شد. تصریح وزیر خارجه وخطاب او به مجمع تشخیص مصلحت نظام که پیرامون FATF براساس واقعیات تصمیم بگیرند بسیار مهم و به معنایی دردمندانه است. اگر شرایط کشور عادی بود، اگر انبوه مشکلات از گذشته برای ما به ارث نرسیده بود، اگرصندوق ذخیره ارزی با پول‌پاشی‌های دولت دهم سبک وزن نشده بود، اگر زمینه تحریم گسترده و همه‌جانبه ایران با ندانم‌کاری‌های گذشته فراهم نشده بود، اگر برجام را از داخل و خارج کشور با شدید‌ترین حملات تضعف نکرده بودند، اگر دولت یازدهم کشور را با رشد اقتصادی منفی تحویل نگرفته بود، اگر مواضع عقلانی و صلح‌طلبانه ایران با اقداماتی نظیر حمله به سفارت عربستان در تهران مخدوش نشده بود واگر واقعیت‌های تلخ دیگر وجود نداشتند می‌توانستیم در آرامش موضوع الحاق به کنوانسیون پالرمو را بررسی کنیم و پای انتخاب خود بایستیم و از عواقبش هم هراسی به دل راه ندهیم.
نویسنده وضعیتی را تصویر گر می‌شود که روحانی کشور را در شرایطی مخروبه تحویل گرفته و امروز دیگر کاری نمی‌شود کرد چرا که بحران به مرحله غیر قابل بازگشت رسیده است، آرمان نمی‌نویسد و به این نمی‌پردازد که گفته شده بود دیگر با برجام تحریم هسته‌ای باقی نخواهد ماند و در دولت دوم نیز باقی تحریم‌ها از بین خواهد رفت، اگر شرایط به آن گونه که می‌گویند بحرانی و غیر قابل حل بود چرا مسئولیت را به عهده گرفتند؟! رئیس‌جمهور سال 1392 چندین بار قسم یاد کرد که اگر مشکلات کشور راه‌حلی نداشت نامزد انتخابات نمی‌شد و امروز نزدیک 6 سال از آن روزها می‌گذرد و همواره به جای پذیرفتن خطا در اعتماد به آمریکا و غرب پیشینیان را مسئول ندانم‌کاری‌های خود معرفی می‌کنند.