امام‌حسن عسکری(ع) فرمودند: روزی زنی نزد حضرت فاطمه زهرا(س) وارد شد و گفت مادری دارم ضعیف و ناتوان که برای انجام نماز، مسئله‌ای برایش پیش آمده و مرا فرستاده است تا پاسخ آن را از شما دریافت نمایم.
حضرت زهرا(س) پس از گوش دادن به سخنان آن زن، جوابش را داد. سپس آن زن سوال دیگری را مطرح کرد و حضرت دوباره جواب او را داد.
و به طور مرتب آن زن سوالات دیگری را مطرح کرد تا آن که به ده مرتبه رسید و حضرت زهرا(س) بدون هیچ‌گونه احساس و اظهار ناراحتی و بلکه با عطوفت و مهربانی پاسخ او را بیان می‌نمود.
پس از آن، زن خجالت زده شد و گفت شما را خسته و ناراحت کردم، بیش از این مزاحم شما نمی‌شوم.
حضرت زهرا(س) اظهار نمود خیر، برای من زحمتی نخواهد بود.
سپس افزود چنانچه شخصی اجیر شده باشد تا باری سنگین را به جایی ببرد و در ازای آن مبلغ صد هزار دینار مزد بگیرد آیا ناراحت می‌شود؟!
آن زن در جواب حضرت گفت:خیر.
بعد از آن فرمود: من برای هر سوال که جوابش را بگویم اجیر تو هستم و مزد و پاداش آن نزد خداوند متعال به ارزشی بیش از آنچه که در این جهان است می‌باشد.
پس اکنون آنچه می‌خواهی سوال کن و برای من ناراحت مباش که از پدرم رسول‌الله(ص) شنیدم که فرمود علما و دانشمندان، شیعیان و پیروان ما در روز قیامت در حالی محشور می‌شوند که تاج کرامت بر سر نهاده‌اند.
چون آنان در دنیا بر هدایت بندگان خدا تلاش و کوشش داشته‌اند، مورد لطف و رحمت خداوند قرار می‌گیرند و هدایا و خلعت‌های فراوان و گرانبهای بهشتی از جنس نور تقدیمشان می‌شود. سپس منادی الهی ندا می‌دهد که: ای سرپرستان یتیمان آل‌محمد که آنها را در روزگار یتیمی و محرومیت از وجود ائمه خود هدایت و راهنمایی کردید! اینها شاگردان و یتیمانی هستند که شما آنها را سرپرستی و هدایت نمودید، پس از خلعت‌هایی که به شما ارزانی شد، به آنها نیز بدهید.
در این هنگام علما به اندازه علومی که مردم از آن فرا گرفته‌اند به آنها خلعت می‌دهند تا جایی که برخی از مردم صدهزار خلعت نصیب آنها می‌شود. و پس از آن خداوند از فضل خود خلعت‌های علما را فزون و مضاعف می‌گرداند.
پس از آن حضرت زهرا(س) فرمود ای بنده خدا، ارزش یکی از آن خلعت‌ها، هزار بار بیش از  آنچه است که در این دنیا وجود دارد و خورشید بر آن می‌تابد.چون که چیزهای این دنیا، هرچند هم به ظاهر ارزش والایی داشته باشد، اما فاسدشدنی و فناپذیر است. (1)
_____________________
1- تفسیر امام‌حسن عسکری(ع)، ص 340، حدیث 216