پژمان کریمی

جمهوری اسلامی ایران،محصول نهضتی به نام «انقلاب اسلامی» است که مبتنی بر آموزه‌ها و مفاهیم دین مبین اسلام بمنظور تعالی فرد و جامعه و ارائه الگوی رهایی بخش و انسان ساز و ضامن رستگاری جامعه بشری، شکل گرفت و بالندگی پیدا کرد.
نهضت یاد شده، در راس خود فقیه و سیاست مداری دینی و فرزانه و بصیر و نیز، مبارزی بزرگ را نشان داشت .این نهضت نورانی، در راستای تعالیم آسمانی، بنا به آگاهی و میل و اراده و مبارزات مردمی پیش رفت و نهال جمهوری اسلامی را به بار آورد.
شعار محوری ‌نهضت‌ مردمی امام خمینی(ره) «استقلال و آزادی و جمهوری اسلامی» بود.این شعار که در قامت انقلاب اسلامی رنگ واقعیت گرفت ، خود بستر قانون اساسی و میثاق ملی،به عنوان مبنای بقا و پویش نظام جمهوری اسلامی واقع شد.این سند،با رای بیش از 98درصد مردم،در کنار مشروعیت الهی،مقبولیت مردمی اش را به نمایش گذاشت.
شاکله جمهوری اسلامی به عنوان نمونه‌ای عینی از حکومت نبوی،ولایت فقیهی جامع الاطراف است که رهبری فرد و جامعه رادر چهارچوب نظام دینی یا حکومت الله عهده دار است.
همه آنچه به اشاره و شتاب گفته شد ؛گویای این است که جمهوری اسلامی،حکومت افراد نیست.حکومت جریان وحزب و گروه نیز به شمار نمی‌آید.نه با کودتا مستقر شده است و نه با انقلابی مخملین.نه دست پرورده غرب است و نه شرق.
منقرض کردن نظام پادشاهی ستمگرو دین ستیز دو هزار و500ساله ،پایداری در هشت سال جنگ تحمیلی و تمام عیار و ایستادگی در برابر بیش از 60 کشور دنیا بدون دادن یک امتیاز کوچک و با حفظ استقلال و هویت ملی و دینی،دفع توطئه هاو فتن دشمن و ایادی آن وبرپایی بطور متوسط سالیانه یک انتخابات و...به شکلی غیرقابل انکار ماهیت مردمی نظام دینی را حکایت می‌کند.چنان که می‌توان گفت؛ نظام سیاسی ایران از حیث اتکا و حمایت مردمی بی‌نظیر است.وگرنه چگونه یک نظام سیاسی می‌تواند در برابر توطئه‌ها و تحریم‌های کوچک و بزرگ دنیای استکبار و ایادی آن ،روی پا بایستد و امروز سربلند قدرت‌نمایی کند؟!
با این وصف آیا می‌توان خط تمایزی میان انقلاب و حکومت ومردم قائل شد؟
انقلاب و نظام و کشور همگی از آن مردم است.چون با خواست ملی و دینی و بر پایه مبارزه و فداکاری آنها بوجود آمده است.
جمهوری اسلامی ،مردمی است؛ چون در دوران جنگ یک ساله تجزیه طلبی و نبرد هشت سال دفاع مقدس،در دوران فتنه سال 78 و 88 و...این مردم بودند که از خانه و انقلاب و نظامشان با نثار خون محافظت کردند.
مردمی است؛ چون دین اسلام و حاکمیت و حکومت آن بر شئون فرد و جامعه ،خواست تاریخی مردم ایران از بدو انقراض ساسانیان تا مقطع 1357 بوده و هست.
بنابراین هر فردی - هنرمند و غیر هنرمند- که برای پاسداری و تقویت حکومت دینی تلاش کند و از جان مایه بگذارد همانا فردی حکومتی است که صفات مردمی بودن و ارزشمداری را نهفته دارد!
صفت حکومتی بودن در سایه سار نظام اسلامی نه تنها یک ارزش به حساب می‌آید بلکه نقطه اوج تفکر جهادی است و از بصیرتی درونی حکایت می‌کند.بصیرتی که در عصر فتن؛تبدیل به دری کم یاب شده است.
در عرصه هنر سرزمین ایران عناصری از روی بی‌سوادی وبی بصیرتی وعده‌ای هم بر پایه «حقد و کینه» عمیق ،سعی در تهی کردن بار ارزشی صفت«حکومتی» دارند.این عده بی‌خرد،هر اثر هنری را که دارای اندیشه دینی و دغدغه مند به استقلال ایران و ستیزنده با جاهلیت معاصر معنا شود،حکومتی و سفارشی و توجیه‌کننده  سیاستهای دولت قلمداد می‌کنند.پنداری که نگران هویت واستقلال کشورو ارزشها بودن،در شان هنرمند نیست!...چرا نیست؟
چگونه دفاع از حریم دین و حکومت دینی و استقلال در شان هنرمند نیست اما روایت هنری زشت‌ترین صحنه‌های غیر اخلاقی و حیوانی و سکوت در برابر ظلم بیدادگران، در شان هنرمند است !
چگونه دریافت سفارش ساخت اثری دینی از طرف حکومت،به دلیل سفارشی بودن، بد و ناگوار است اما دریافت و پذیرش سفارش ساخت فیلمی از اتحادیه اروپا - مثل فیلم گذشته – قابل افتخار و نشانه‌ای بر روشنفکری عوامل آن معنا می‌شود؟!
 بدون شک آن اراده‌ای که در پی معنا کردن هنر و هنرمند حکومتی به هنر و هنرمند ضد مردمی و ضد ارزشی است،دقیقا با دین الهی اسلام دارای تعارض و تقابل جدی است.این اراده در پی حذف دین از صحنه هنر و همه شئون انسانی است.زیرا دین نفسانیت را مهار می‌کند و راه را بر طواغیت و اریکه‌داران ستم می‌بندد.
جشنواره فیلم مقاومت چهاردهمین دوره خود را روز جمعه نهم مهر پشت سر گذاشت.اما برخی – داخلی و خارجی – این رویداد را به عنوان اتفاق سترگ هنری کتمان کردند و یا نادیده گرفتند.همانانی که هنر و هنرمند حکومتی را بر نمی‌تابند.
باید گفت ؛ مهم نیست که چه کسانی و چه تعدادی و کدام رسانه‌ها و کدام دولتها در برابر جشنواره‌ای با آینه گردانی هنر دینی ایستاده‌اند.مهم؛ذات برپایی جشنواره مختص هنرمندان متعهد داخلی و خارجی است که هنر دینی را در آثار خود متجلی کردند و زیر سایه جشنواره، دلها را نزدیک نمودند و برآن شدند که با هنر زمینه را برای تحقق حکومت جهانی اسلامی فراهم سازند.