فوتبال از سال‎ها قبل به یک تجارت قابل توجه در جهان تبدیل شده و فهرست منتشر شده درآمد سالیانه باشگاه‎ها نشان از این دارد که بعضا چه سود سرشاری به جیب مالکان باشگاه‎ها می‌رود.
مثلا در این خصوص کافی است که به باشگاه آرسنال اشاره شود که با درآمد فروش بازیکنان در فصل نقل و انتقالات توانست ورزشگاه امارات را بنا کند. باشگاه‌هایی که با هدف جذب و پرورش بازیکن، اقدام به یارگیری می‎کنند و سپس همان بازیکن را با قیمتی چند برابر به تیم‌های دیگر می‌فروشند.
همه این موارد منوط به ثبات مدیریتی یک باشگاه و متعاقبا برنامه بلندمدت است. اما در فوتبال ایران وضع چگونه است؟ اینجا برعکس اروپا و جهان که فقط در موارد خاص و در خصوص بازیکنان مسن قرارداد یک ساله می‎بندند، با هر بازیکنی قراردادی یک ساله بسته می‎شود.
فوتبال ایران سال‎های سال است که از بحران مدیریتی رنج می‎برد و چاره‎ای اساسی در این خصوص اندیشیده نشده است. به عنوان مثال باشگاه‎های پرسپولیس و استقلال که پرطرفدارترین باشگاه‏‌های ایران هستند، همچنان وضعیت مالکیتی سردرگمی دارند.
این دو باشگاه و البته دیگر باشگاه‎های کشور هنوز نتوانسته‎اند مشکل حق پخش را حل کنند و به همین خاطر درآمد قابل قبولی از این مجرا به حساب آنها واریز نمی‎شود. با این اوصاف چرا باید انتظار داشت قراردادها بالای یک سال باشد.
این موضوع را باید نوعی بحران تلقی کرد چراکه اگر چنین نبود کشورهای صاحب‌نام در عرصه فوتبال که همواره دیدگاهی تجاری به مقوله جذب بازیکن داشته‌اند، این‌گونه اقدام به جذب بازیکن می‎کردند. مخلص کلام اینکه باشگاه‌های ایران در این خصوص متضرر می‌شوند و موضوع درآمدزایی از فروش بازیکن در سبد آنها خالی می‎ماند چون ثبات مدیریتی و متعاقبا برنامه بلندمدت ندارند.