در همان دوران کودکی او را با حادثه سقوط از ساختمانی 2طبقه مواجه ساخت. آن چنان آسیب دیده بود که همه پزشکان از زنده ماندنش قطع امید کرده بودند اما خواست و مشیت الهی به طور معجزه‌آسایی او را به کانون خانواده‌اش بازگرداند.با شروع دوران پرنشاط مدرسه به تحصیل پرداخت اما به جهت شرایط نامساعد اقتصادی دستان کودکانه‌اش از همان ابتدا آشنای رنج و مشقت کار و امرار معاش گشت.با دمیدن رایحه خوش انقلاب، شور و غوغایی حسینی «اصفهان» را فرا گرفت. «محمد» نیز با عشق و ارادت خالصانه به خیل آزادی‌خواهان پیوست و شعار استقلال سرداد. آنچنان شجاع و بی‌پروا بود که با وجود فضای امنیتی شدیدی که در شهر حاکم بود شعارهای کوبنده انقلابی را بر دیوارهای شهر حک می‌کرد و این‌گونه وظیفه خود را در قبال امام(ره) و ارزش‌های انقلاب به انجام می‌رساند.آغاز جنگ تحمیلی وسیله دیگری بود تا بتواند ایمان و اعتقاد خود به انقلاب اسلامی و کشورش را محک بزند. از این‌رو با گذراندن دوره‌های آموزش نظامی در پادگان «غدیر اصفهان»، آماده حرکت در مسیر تا خدا رفتگان شد.بارها در مبارزه‌هایش علیه متجاوزان به خاک پاک میهن، زخمی و مجروح شد اما آن را از خانواده پنهان می‌داشت تا مبادا پدر و مادر زحمتکش و دلسوزش نگران سلامتی او باشند. در فواصل زمانی که برای استراحت از جبهه باز می‌گشت هماره احوال فرزندان و خانواده شهدا را جویا می‌شد و از این راه از هیچ کوششی دریغ نمی‌کرد. روح پرمهر و محبتش سال 1364 پس از 3 سال حضور مداوم در میدان‌های جنگ، با اصابت ترکش به پهلو از کالبدش پرواز کرد و به ملکوت اعلی پیوست.بسیجی شهید «محمدعلی پورعبائیان»، سال 1344 در خوراسگان متولد شد و در سال1364 در جبهه جنوب به شهادت رسید.