پايگاه خبري المانيتور نوشت: باراك اوباما براي نشان دادن حسن نيت خود می‌تواند از اختياراتش استفاده كند و تحريم‌های بانك مركزي ايران را به حال تعليق درآورد.
پايگاه خبري المانيتور نوشت: رويكرد قطره چكاني از طرف آمريكا اين كلاف سردرگم را باز نخواهد كرد. چنانكه يك سياستمدار پيشين ايران به المانيتور گفت آمريكا بايد براي گرفتن امتياز بزرگ حاضر به دادن امتياز بزرگ باشد.
نویسنده می‌افزايد: اول، مسئولين آمريكائي بايد زبان تهديد و ارعاب را كنار بگذارند. روز ۱۷ سپتامبر، مرضيه افخم سخنگوي وزارت امور خارجه در واكنش به نحوه برخورد اوباما گفت دولت آمريكا هنوز زبان تهديد را براي گفت‌وگو با ايران دارد. ما اعلام كرده‌ايم كه اين زبان بايد به زبان تكريم باز گردد.
اوباما هنوز هم بر گزينه نظامي به عنوان يكي از عناصر اصلي سياست هايش نسبت به ايران تاكيد می‌كند. وي در مصاحبه اخير خود با شبكه ABC گفت ايراني ‌‌ها نبايد از اينكه ما سوريه را مورد حمله قرار نداديم اينگونه برداشت كنند كه ما به ايران حمله نخواهيم كرد. در همان مصاحبه با اشاره به ايران گفت: اگر ما تهديد استفاده از زور را همزمان با ديپلماسي فعال به كار بگيريم می‌توانيم به يك معامله (با ايران) دست پيدا كنيم.
اين ادبيات چه براي راضي كردن كنگره آمريكا باشد، چه براي خشنود ساختن اسرائيل، و چه با اين هدف صورت بگيرد كه در مذاكرات پيش رو موقعيت برتري را براي آمريكا تثبيت كند، در هر حال شانس موفقيت هر مذاكره‌ای را از ميان می‌برد.
دوم، برنامه هسته‌ای ايران سخت با مسئله غرور ملي گره خورده است. بسياري از دانش پژوهان متخصص مسائل ايران نيروي پيش برنده برنامه هسته‌ای را غرور ملي می‌دانند، در نتيجه، توقف برنامه غني‌سازي كه مكررا توسط آمريكا مطرح می‌شود، آسيب فوق العاده‌اي به جايگاه سياستمداران ايران خواهد زد.
سوم، از ابتدا مقاومت در برابر تسلط خارجي يكي از اصول بنيادين انقلاب ايران بوده است. تسليم در برابر زور و فشار آمريكا با اين اصل بنيادين در تضاد خواهد بود. به عبارت ساده، آمريكا تنها از حكومت ايران نمي‌خواهد كه برنامه غني سازي‌اش را تحت فشار متوقف كند، بلكه به نوعي از آنان می‌خواهد كه با پذيرش تسلط خارجي از هويت خويش دست بكشند. در اين خصوص دخالت اسرائيل به عنوان يك عامل عمده فشار اين احساس تسليم به زور را غير قابل پذيرش‌تر می‌كند.
يادداشت نويس المانيتور افزود: نويسنده اين مقاله مانند بسياري ديگر، پيش‌تر تصورش بر اين بود كه باراك اوباما اختيارات كافي براي رفع تحريم‌ها ندارد. در ماه ژوئيه مصاحبه اي با تحليلگر ارشد كنگره آمريكا و متخصص مسائل ايران، كنث كتسمن انجام دادم و از او در مورد اختيارات اوباما در خصوص كاهش تحريم ‌‌ها بر روي بانك مركزي سوال كردم. تحريم‌های مزبور به نظر بسياري از كارشناسان، يكي از پر آسيب ترين بخش‌های تحريم را تشكيل می‌دهد. كتسمن گفت كه پرزيدنت قادر است با استفاده از حق ابطال خود كه در قانون پيش بيني شده، در صورتي كه به اين نتيجه برسد كه استفاده از اختيارات مزبور در جهت منافع امنيت ملي آمريكاست، تحريم‌های بانك مركزي را به حال تعليق در آورد.
در تبادل ايميل‌های بعدي كه با وي داشتم ادعاي او را مورد ترديد قرار دادم. من نوشتم در مصاحبه، شما به قانونPL ۱۱۲-۸۱ بخش ۱۲۴۵ رجوع كرديد و آن را به عنوان نمونه اي ذكر كرديد كه رئيس جمهور می‌تواند بر طبق آن تحريم‌های بانك مركزي ايران، در ارتباط با معاملات نفت را كاهش دهد. اما مدت استفاده از اختيارات مزبور در بهترين حالت ۸ ماه است (۱۲۰ روز و ۱۲۰ روز تمديد). كتسمن پاسخ داد از من در مورد حق ابطال رئيس جمهور در ارتباط با تحريم‌های بانك مركزي در ارتباط با معاملات نفت سئوال كرديد. قانون نهائي ۱۱۲PL-۸۱به رئيس جمهور اجازه می‌دهد كه به مدت ۱۲۰ روز قانون را لغو كند و ۱۲۰ روز آن را تمديد كند. قانون تعداد دفعاتي را كه رئيس جمهور می‌تواند از حق لغو قانون استفاده كند محدود نكرده است. به عبارت ديگر در پايان هر دوره ۱۲۰ روزه رئيس جمهور می‌تواند تعليق قانون را براي ۱۲۰ روز ديگر تمديد كند.
نويسنده اين يادداشت افزود: اگر چنين است، چرا پرزيدنت اوباما از اختيارات خود استفاده نكند و تحريم‌های بانك مركزي را براي ۱۲۰ روز به حالت تعليق در نياورد و در مقابل ايران نيز گام‌های جدي اي در جهت اعتماد سازي بر ندارد؟