علی قمصری، آهنگساز و نوازنده تار در یادداشتی که نسخه‌ای از آن را هم در اختیار کیهان قرار داد، عنوان کرد: «آقاى مرادخانى (معاونت هنرى) ، تيم خانه موسيقى و هنرمندان شديدا وابسته به آنها (البته با ژستى غير دولتى) ترجيح مى دهند كه منتقدين، به جاى رسانه اى كردن انتقادها، با آنها خصوصى صحبت كنند. خصوصى صحبت كردن يعنى: دوست عزيز ما انتقاد پذيريم، بيا با ما باش تو هم از مزايا استفاده كن...اگرمن هم دلال آثار تجسمىكشورم‌ بودم،  شايد همين را مى گفتم. چه كسى جوابگوى بازگشت تابلوى فروخته شده جكسون پولاك به همراه بى شمار آثارى كه از موزه هنرهاى معاصر به ايتاليا و كشورهاى ديگر داده شده مى باشد؟ الان با يك جست و جوى ساده مى توان تنها با سرقت هايى كه رسانه‌اى و اثبات شده‌اند به عمق فاجعه پى برد.
وی در بخش دیگری از این یادداشت آورده است: «در موسيقى هم ، آقاى مرادخانى با بازوى اجرايى يكى از نزديكان نسبى شان با تعاملى دوطرفه با تعداد قليلى موزيسين ، در حال كانونى كردن فضا به نفع خود هستند و منفعت‌ها درصد بندى مى شوند. محفلى ترتيب داده شده ، كه هم در سياست گذارى و تصميم گيرى‌ها هستند و هم در اجراى آن ها. البته سودهاى مالى حوزه موسيقى به گرد پاى درآمد حاصل از تجارتشان در بخش تجسمى نمى رسد. آنچه در اين حوزه برايشان جذاب است، قدرت و شهرت و اعتبار است. اين سه مولفه را از مردم مى گيرند.»
قمصری در پایان تصریح کرده است: «بالاخره ماه پشت ابر نمى ماند و بى تعهدى خود را در جايى نمايان مى كند.»