نقل شده است از کارها و منش و سیره امام‌سجاد(ع) این بود که شب‌های تاریک و ظلمانی از منزل خارج می‌شد، و انبانی را که در آن کیسه‌های درهم و دینار بود به دوش می‌گرفت، و به درب خانه فقرا و مساکین حمل می‌کرد، و خانه به خانه در می‌زد و هرکس بیرون می‌آمد به او عطا می‌فرمود. هنگامی که آن حضرت از دنیا رفت، دیگر به مستمندان کمکی نرسید، به همین جهت همه فهمیدند آن شخص ناشناس که به آنها کمک می‌کرده، امام زین‌العابدین(ع) بوده است. (1)
در این رابطه روایت دیگری نقل شده که بعد از وفات آن حضرت، مردم متوجه شدند که امام‌سجاد(ع) بدون آنکه دیگران آگاه و مطلع شوند، سرپرستی و مخارج چهارصد خانواده را به عهده داشته است. (2)
همچنین از اسماعیل بن منصور نقل شده است که گفت: هنگامی که بدن مطهر امام‌سجاد(ع) را برای غسل دادن به غسالخانه بردند و به روی تخت گذاردند، نظر بینندگان به پشت مبارک حضرت افتاد که مانند زانوی شتر پینه بسته بود، و این به خاطر بار زیادی بود که بر دوش می‌گذاشت و به منازل فقرا و مساکین حمل می‌کرد. (3)
1- بحارالانوار، ج 46، ص 66   2- همان، ج 44، ص 13  3- همان، ج 46، ص 66