حاج غلامحسین رستمیان پیرمرد 85 ساله ساکن روستای تویه‌ دروار دامغان که موهایش را در آسیاب سفید کرده است هنوز دلش به آسیابش خوش است و چرخش آسیاب نیز به حیات او بند است.
حاج غلامحسین آسیابانی را از شغل آباء و اجدادی خود می‌داند و می‌گوید: سال‌هاست که پدران من این آسیاب را حفظ کرده‌اند و امیدوارم با همکاری میراث فرهنگی بتوانم این میراث را برای آیندگان به یادگار بگذارم.
این آسیابان با بیان اینکه در گذشته از روستای دروار تا دشتبو (روستاهای اطراف روستای تویه) 25 آسیاب آبی وجود داشت، افزود: متاسفانه همه این آسیاب‌ها از بین رفته‌اند و تنها آسیاب آبی فعال باقی مانده در استان پهناور سمنان، آسیاب من است.
وی خاطر نشان کرد: در گذشته به دلیل نبود گازوئيل، بنزین و برق، از آسیاب آبی استفاده می‌شد و از بسیاری از نقاط استان، گندم به این منطقه برای آرد کردن می‌فرستادند.
رستمیان از نحوه ساخت این آسیاب گفت: از زمانی که چنار در این روستا کاشته شده یعنی حدود دو هزار سال قبل، آسیاب هم ساخته شده و این کار نسل به نسل در خانواده ما ادامه داشته است.
حاج غلامحسین با بیان اینکه آسیاب‌های آبی «ناو» یا «تنوره» است، گفت: آسیاب من از نوع «ناو» است. ناو تنه درختی است که داخل آن را خالی کرده‌اند و آب را با فشار وارد آسیاب می‌کند و البته آسیاب تنوره بهتر است و اگر آسیابم به آن نوع تبدیل شود بهتر است.
وی با اشاره به درآمد کار آسیابانی در زمان قدیم، افزود: 10درصد هرکار سهم آسیابان است یعنی هر 100 کیلو گندم که آرد شود، 10کیلو آرد به عنوان دستمزد آسیابان محاسبه می شود و به دلیل سختی کار و درآمد پایین، فرزندانم از این شغل استقبال نکرده‌اند، جوان‌های امروزی تحمل زحمت‌هایی که ما درگذشته می‌کشیدیم را ندارند، مثلا در گذشته باید یک شبانه روز وقت می‌گذاشتیم تا 100 کیلو گندم، آرد شود.
این آسیابان پیر گفت: امیدوارم این آسیاب مرمت شود و چرخ آن تا سال‌های سال بچرخد.