سرويس خارجي-

پاپِ بازنشسته، «بندیکت شانزدهم»، که از ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۳ بر کرسی پاپی بود، در سن ۹۵ سالگی درگذشت.

«با‌اندوه به اطلاع می‌رسانم که پاپ بازنشسته،‌بندیکت شانزدهم امروز در ساعت ۹:۳۴ به وقت‌گرینویچ در صومعه Mater Ecclesiae در واتیکان درگذشت.» این بخشی از اظهارات «متئو برونی»، مسئول ارشد مطبوعاتی واتیکان است که دیروز اعلام شد.

‌بندیکت شانزدهم در فوریه سال ۲۰۱۳ (بهمن-اسفند 1391) به دلیل کهولت سن استعفا داد. جالب است که بدانیم او اولین پاپ در ۶۰۰ سال گذشته بود که از این مقام کناره‌گیری کرده است. این کاردینال آلمانی با نام «یوزف راتسینگر» در‌آوریل ۲۰۰۵ (فروردین-اردیبهشت 1384) به عنوان رهبر کاتولیک‌های جهان انتخاب شده و نامِ «بندیکت شانزدهم» را برای خود برگزیده بود. او در ۷۸ سالگی به‌عنوان پاپ انتخاب شد و پس از آن عوارض کهولت سن و مشکلات جسمی به ‌سرعت در او بروز کرد.

هوادارانِ «دویست و شصت و پنجمین رهبر کلیسای کاتولیک» او را فردی بسیار متفکر معرفی می‌کردند که برای حفاظت از میراث معنوی که پاپ «ژان پل دوم» به او سپرده بود، سخت تلاش می‌کرد. اما از نظر منتقدان، او اصلی‌ترین مُبلغ و نگهبان برخورد جزم‌اندیشانه کلیسا با مسائلی چون پیشگیری از بارداری بود و اظهارنظرهایش باعث رنجش دیگر ادیان از جمله مسلمانان می‌شد. از خصوصیات جنجالی او این بود که هرگز از گفتن یا انجام دادن چیزهایی که به نظرش لازم و صحیح می‌رسید، ابایی نداشت، حتی اگر حرف‌ها و کارهایش باعث رنجیدن عده‌ای می‌شد.

یوزف آلویس راتسینگر در ۱۶‌آوریل ۱۹۲۷ (26 فروردین 1306) در ایالت بایرن در جنوب آلمان و در خانواده‌ای به شدت متصعبِ کاتولیک به ‌دنیا آمد. پدر او افسر پلیس بود، و آن طور که یوزف راتسینگر بعدها گفت، «فردی ساده و روستایی» بود. جنگ جهانی دوم تأثیر شگرفی بر دوران جوانی او گذاشت. او که به اجبار به سازمان جوانان هیتلری پیوسته بود، در یک واحد ضد هوایی خدمت کرد. کار این واحد دفاع از کارخانه اتومبیل‌‌سازی بی‌ام و در خارج شهر مونیخ بود. بعدها او به حفر سنگرهای ضد‌تانک گماشته شد، و بعد هم در روزهای آخر جنگ پست خود را ترک کرد.

او بین سال‌های ۱۹۴۶ و ۱۹۵۱ در دانشگاه مونیخ فلسفه و الهیات خواند، و در ژوئن ۱۹۵۱ (خرداد-مرداد ۱۳۳۰) به ‌همراه برادرش- گئورگ- به کشیشی منصوب شد. بعد از اخذ دکترای الهیات، او که حالا دیگر پدر راتسینگر خوانده می‌شد استاد دانشگاه شد، و در جاهای مختلف، از جمله فرایزینگ، بُن و مونستر به تدریس مبانی الهیات پرداخت. در آن دوران، راتسینگر یکی از طرفداران سرسخت خط مشی اصلاح‌طلبانه و لیبرال در کلیسا بود که نهایتاً به برگزاری شورای دوم واتیکان منجر شد.

اما در نهایت این «پدر» اصلاح‌طلب، «پاپی» شد که در روز سه شنبه ۱۲ سپتامبر ۲۰۰۶ (21 شهریور 1385)، در دانشگاه رگنسبورگ آلمان سخنانِ بی‌خردانه و توهین‌آمیز یکی از امپراتورهای مسیحی قرن چهاردهم را تکرار کرد و پیامبر مسلمانان، پیامبر رحمت، را شر آفرین خواند. صحبت‌هایی که با نقدها و اعتراضات جدی مسلمانان رو‌به‌رو شد. البته بعداً دربار واتیکان با صدور بیانیه‌ای، در واکنش به اعتراضات به سخنان پاپ، اعلام کرد که رهبر کاتولیک‌های جهان، از این‌که سخنانش نادرست تعبیر شده ناراحت است!