سرویس سیاسی-

اندیشکده «بنیاد دفاع از دموکراسی ها»(FDD)- حامی جدی سیاست‌های ضدایرانی آمریکا- در گزارشی با عنوان «گمشده در دریا:چگونه دو کشتی جنگی ایرانی، آمریکا را به چالش خواهند کشید» به قلم «امانوئل اتلانگی» نوشت: نیروی دریایی ایران در جنوب اقیانوس اطلس چه می‌کند؟ این سؤالی است که ذهن مقامات پنتاگون را از اواخر ماه مه هنگامی که فهمیدند یک‌تانکر بزرگ نفتی و یک ناوچه تازه ساخته شده، هر دو در معیت نیروی دریایی ایران، در حال عبور از آفریقای جنوبی هستند و به سمت غرب می‌روند، به خود مشغول ساخته است.
نمایش قدرت ایران
در ادامه گزارش آمده است: ایران هر دو کشتی را برای بهبود «ظرفیت دریانوردی» خود به آب‌های ناهموار و آزمایش نشده فرستاده است. اگر هیچ چیز دیگری هم نباشد، ایران در حال تقویت خود بوده و سعی دارد قدرت خود را فراتر از مرزهایش به نمایش بگذارد.
اما مقامات آمریکایی گفته‌اند که کشتی بزرگ‌تر ممکن است حامل سلاح به متحد نیمکره جنوبی ایران، یعنی ونزوئلا باشد؛ همانطور که تصاویر ماهواره‌ای نیز نشان می‌دهد، ایران هفت قایق تندرو از نوع مورد استفاده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را برای محاصره کشتی‌های بزرگ‌تر در خلیج‌فارس حمل می‌کند.
ایالات متحده علیه ونزوئلا تحریم تسلیحاتی دارد - اما این فقط در مورد صادرات ایالات متحده اعمال می‌شود. این برای اتحادیه اروپا نیز صادق است، اما تحریم آن،‌اشخاص ثالث را شامل نمی‌شود. ایالات متحده ممکن است مبنای قانونی برای ممنوعیت تحویل و یا حمل کالا داشته باشد و علناً به ونزوئلا و کوبا - یکی دیگر از گیرندگان احتمالی بار - هشدار داده است که این کشتی‌ها را برگرداند. اگر کشتی‌ها در دریای کارائیب ظاهر شوند، ممکن است فرماندهی جنوبی ایالات متحده اقدام به توقیف آنها کند.
نشانه‌ای از عقب‌نشینی ایران وجود ندارد
تاکنون هیچ نشانه‌ای از عقب‌نشینی ایران وجود ندارد. ونزوئلا متحد مهمی برای ایران است. هر دو کشور به یکدیگر کمک کردند تا از تحریم‌های آمریکا دور بمانند. هر دو کشور یک برنامه ایدئولوژیک ضد امپریالیستی را اتخاذ می‌کنند که هدف آن کاهش قدرت ایالات متحده در جهان است.
ایران برای گسترش فعالیت‌های اقتصادی خود در منطقه با ونزوئلا همکاری کرده است. ونزوئلا نیز برای کاهش اثرات سوء مدیریت اقتصادی فاجعه بار خود به ایران متکی است. ایران پرداخت خود را با مبادله یا طلا انجام داده است، که هر دو روش خوبی برای حل مشکلات اقتصادی آنهاست.
جو بایدن رئیس‌جمهور آمریکا در ماه‌های نخست ریاست‌جمهوری خود به متحدان واشنگتن در خاورمیانه علامت داده که سیاست ایالات متحده به روزهای اوباما باز خواهد گشت. وی تعداد زیادی از مقامات دوران اوباما را به سمت‌های مهم سیاست خارجی منصوب کرد و بسیاری از اعضای تیم اوباما را که در مورد توافق هسته‌ای ایران مذاکره کرده بودند - از جمله رابرت مالی به عنوان مسئول میز ایران در وزارت خارجه - را به سمت‌های مهم وزارت امور خارجه، وزارت دفاع و شورای امنیت ملی آورد.
چالش مهم برای دولت بایدن
به فرض که آنها دو کشتی جنگی خود را برگردانند. ایران آنها را فرستاد تا قدرت خود را به رخ آمریکا کشانده و تمرد و سرپیچی خود را نشان دهد. این یک چالش مهم برای دولت بایدن است زیرا تهران تاکنون به درستی محاسبه کرده است که آمریکا دست به اقداماتی نخواهد زد که مذاکرات هسته‌ای را به خطر بیندازد.
واشنگتن نباید در این دام بیفتد. ایران قصد ندارد تا از مذاکراتی که می‌تواند نفوذ اقتصادی ایران را بازگرداند و به عنوان ابزاری اساسی در دستیابی به نفوذ گسترده جهانی آنها خواهد بود اجتناب کند. و ایران چه خواهد کرد؟
این اندیشکده آمریکایی ضمن اذعان به قدرت روزافزون ایران، برای خالی نبودن عریضه در خاتمه نوشت: تهران باید بداند که بخاطر رفتارهای بی‌پروا خود از سوی واشنگتن مجازات خواهد شد. تاکنون، دولت بایدن به دست آنها بهانه‌ای نداده که فکر کنند خطرات ناشی از تحریک واشنگتن وجود دارد. شاید ماجرای این دو کشتی به بایدن این فرصت را بدهد که در تمایلات قبلی خود در نرمش با تهران تجدیدنظر کند.
نفتکش‌های تحریم‌شکن
در سال گذشته در دولت ترامپ، چند فروند نفتکش‌ جمهوری اسلامی ایران که فرآورده‌های نفتی خود را به مقصد ونزوئلا حمل می‌کردند، وارد آب‌های منطقه انحصاری اقتصادی این کشور شدند.
نفتکشهای ایرانی پس از ورود به آب‌های منطقه انحصاری اقتصادی ونزوئلا از هوا و دریا توسط جنگنده، بالگردها و رزم ناوهای این کشور اسکورت شدند.
خبرگزاری روسی اسپوتنیک در آن مقطع در گزارشی به ورود نفتکش‌های ایرانی به ونزوئلا ‌اشاره کرد و نوشت: ایران بیخ گوش آمریکا، بر تحریم‌های نفتی غلبه کرد.
همچنین مرکز امنیتی سوفان مستقر در نیویورک با‌اشاره به ورود نفتکش‌های حامل سوخت ایران به قلمرو ونزوئلا گزارش داد که ایران و ونزوئلا، ایالات متحده آمریکا را به چالش کشیدند.
ارسال محموله بنزین ایران به ونزوئلا علاوه‌بر آنکه ناتوانی و استیصال آمریکا را نمایش داد و این دولت مستکبر را تحقیر کرد، برای طیفی که در داخل کشور، سیاست خارجی را به آمریکا و اروپا خلاصه کرده بود، درس بزرگی داشت.به عبارت دیگر،عرشه نفتکش‌های تحریم‌شکن، کلاس دیپلماسی بود.
به اذعان تحلیلگران و رسانه‌های غربی، ارسال نفتکش‌های حامل بنزین ایران به ونزوئلا، فصل جدیدی از تحریم شکنی را رقم زد.
ایران در اقدامی مقتدرانه بدون آنکه معطل غرب بماند، با عبور از خام فروشی، حصار تحریم‌ها را شکست و بنزین صادر کرد. این یعنی، این اقتدار و خودباوری و اراده محکم است که ساختمان تحریم‌ها را فرو می‌ریزد، نه نشستن پشت میز مذاکره از موضع ضعف و انفعال در مقابل غرب.
عرشه نفتکش‌های تحریم‌شکن این درس را به ما داد که امتیاز دادن یکطرفه به غرب و این استدلال که «باید بهانه‌ها را از آمریکا و اروپا بگیریم»، هیچگاه به ترک خوردن ساختمان تحریم‌ها منجر نخواهد شد.