سرویس سیاسی-

مکس فیشر در نیویورک تایمز می‌نویسد؛ دولت‌هایی مانند ایران که ریشه در انقلاب دارند جزو باثبات‌ترین دولت‌های جهان هستند و حتی از بحران‌ها نیرو می‌گیرند.
عده‌ای در سال 1979 (1357) معتقد بودند این انقلاب دوام نمی‌آورد و حداکثر یک سال دیگر نابود می‌شود. به نوشته نیویورک تایمز این باور مضحکی نبود چرا که ایران با مجموعه گسترده‌ای از بحران‌های متعدد داخلی و خارجی مواجه بود. بحران‌هایی سهمگین که می‌توانستند حکومت‌های به مراتب ثروتمندتر و ریشه دارتر را نابود کند اما حکومت ایران همچنان زنده است.
این طول عمر علیرغم پیش‌بینی کارشناسان و دشمنان بوده و ظاهراً قوانین اساسی تاریخ را نادیده گرفته است. همانطور که دولت‌های به ظاهر با ثبات در سراسر جهان دچار تزلزل یا سقوط می‌شوند، این راز عمیق‌تر شده است.
تحقیقات رو به رشد جدید ممکن است این راز را آشکار کند. این طول عمر مربوط به سیستم‌های سیاسی است که ریشه در انقلاب‌های اجتماعی دارند.
نیویورک تایمز در ادامه می‌نویسد: انتظار می‌رفت انقلاب ایران پس از فوت (امام) خمینی در سال 1989 زانو بزند. اختلافات پدیدار شود و نظامیان و شهروندان راه دیگری را درپیش گیرند اما این جنبش (انقلاب اسلامی) ریشه‌های عمیق خود را حول سازمان‌ها و نهادهای اجتماعی حفظ کرد و آنها را متحد نگه داشت. ناظران رقابت‌های سخت سیاسی در دهه 90 میلادی (دوران دولت اصلاحات) و جنبش سبز در سال 2009 (فتنه 88) را نشانه‌ای از فروپاشی سیستم فرض کردند اما‌اشتباه می‌کردند. نتیجه فقط افزایش مقاومت سیستم بود. هر بار با متحد شدن شخصیت‌های قدرتمند و نهادها، پشت سر نظام موجود و نمایش این اتحاد، چالش‌ها پایان یافتند.
ایران را می‌توان یک استثنا بر قوانین دانست. این کشور هرگاه از هنجارهای انقلابی خود دور شده، دچار چالش و بی‌ثباتی شده اما بطرز شگفت‌انگیزی پس از 42 سال و علیرغم بحران‌های ملی، دوام آورده است. این پایداری هشداری برای کشورهایی است که برای سقوط نظام‌هایی مانند ایران یا کوبا انتظار می‌کشند.
ویژگی‌هایی که حکومت انقلابی را تعریف می‌کنند عبارتند از؛ نهاد سازی قوی ، وحدت جامعه و انسجام سیاسی، چیزهایی که در سراسر جهان در حال کاهش است. به همین دلیل است که حاکمان مقتدر در حال برجسته شدن هستند.