روزنامه اعتماد نوشت: صدالبته ارزيابي عملكرد شجاعانه نيروهاي صف شامل پزشكان، پرستاران، پرتوكاران، بهياران، پرسنل آزمايشگاه، نيروهاي بهداشتي، نيروهاي خدماتي و امثالهم را بر عهده دوربين‌ها، اخبار ميداني، نظرات مردم و انعكاسات فضاهاي مجازي مي‌گذاريم كه البته پيشاپيش همراه با ارج و احترام ملي همراه بوده است. آنچه در ادامه مي‌آيد خلاصه‌اي از وقايع اتفاقيه از زمان بروز اولين مورد ابتلا به بيماري كرونا و اقدامات بعد از آن به همراه تحليل و استنتاجي كوتاه است:
پس از گذشت حدود 20 روز (20 روز زماني است كه در هر 10 روز آن، مديريت چيني مي‌تواند يك بيمارستان 1000 تختخوابي تخصصي براي كرونا بسازد) هنوز دستورالعمل‌هاي متفاوت و گاهي ضد و نقيض صادر مي‌شود. يكي تركيب ساخت محلول ضدعفوني را يك جور مي‌گويد و ديگري جور ديگر يا در يك جا تعطيلي است و در جاي ديگر بازگشايي كار و مراكز اداري. يكي تصميم به سركشي خانه به خانه مي‌گيرد و تا مرحله نزديك به اجرا پيش مي‌رود و ديگري خلاف آن را مي‌گويد و موفق مي‌شود جلويش را بگيرد. سوال اساسي اين خواهد بود كه تا چه زمان كشوري كه تعداد بحران‌هايش از همه انواع طبيعي و غيرطبيعي در سطح بالايي است ‌بايد بدون وجود يك سيستم موثر و كاراي مديريت بحران كه با گذر از هر بحران قاعدتا بهتر شود، در مقابل بروز بحران جديد به ناگهان غافلگير شود و تنها حاصل از هر بحران وعده جبران در بحران بعدي است.
ناكارآمدي و كم‌تجربگي عملي مديران كه بسياري از آنها از علوم مديريت بحران مطلع نيستند كاملا در مناصب مرتبط به چشم مي‌خورد. مثلا يك استاندار، يا يك فرماندار يا بخشدار بر چه اساسي و با چه سطحي از تجربه و آگاهي انتصاب مي‌شود؟ آيا از بحران و مديريت آن آگاه است؟ البته اين سوال براي ساير مسئولان در دستگاه‌هاي مرتبط با اجرا نيز مطرح است.
كهولت سني يا تكراري بودن مديراني كه دوران شكوفايي و يادگيري آنها گذشته و فقط مي‌توانند مشاوران خوبي باشند اما هنوز اصرار به بقا دارند. اينها از تحرك، واكنش سريع و نوآوري بي‌بهره‌اند.
عدم وجود فرآيند ساخت مديران بحران كه به صورت تخصصي در زمان آرامش به تحقيق در مورد علل، شيوع و احتمال بحران پرداخته و در زمان بروز در راس كادرهاي اجرايي به مديريت بپردازند.
عدم ارتقاي ساختاري و عملكردي سيستم مديريت بحران به لحاظ سازماني، نيروي انساني و بودجه با رويكرد زيرساخت‌سازي، پيشگيري و آماده‌سازي.
از آنجايي كه بحران اپيدمي كرونا شبيه تحميل يك جنگ از نوع بيولوژيك به كشورهاست، بنابراين آرايش جنگي همراه با مديريت تخصصي و علمي در اين نبرد مي‌تواند كارايي بالاتري داشته و از ضريب موفقيت بيشتري برخوردار باشد.