فوتبال ایران و راه دور و نزدیک المپیک
سرویس ورزشی-
تیم فوتبال امید ایران در اولین روزهای سال 1398 توانست جواز صعود به مرحله دوم مقدماتی المپیک را کسب کند؛ اتفاقی که به دلیل هم امتیاز بودن تیم ما با رقیب اصلیاش در گروه یعنی عراق، اما و اگرهایی را به دنبال داشت و این صعود نه چندان مقتدرانه با بیم و هراس همراه بود.
با تمام موانعی که بر سر راه تیم فوتبال امید ایران در مرحله نخست گروهی قرار گرفت و با علم به این واقعیت که اگر در دیگر گروهها نتایج دیگری رقم میخورد و سایر مدعیان صعود، موفقتر عمل میکردند امروز پرونده المپیکی شدن فوتبال ایران در همان ابتدای راه بسته شده بود، جای خوشحالی دارد که اکنون تیم کشورمان در زمره حذف شدگان قرار ندارد و همچنان میتوان به شکسته شدن چند دهه طلسم ناکامی این تیم در راه المپیک امیدوار ماند اما نقدی جدی نیز به کار و بار فوتبالمان وارد است، فوتبالی که هنوز نتوانسته در این سطح به آن اقتدار و جایگاه برسد که صعودش-آنهم در مرحله نخست و در مواجهه با حریفان آسانتر- به اما و اگر نکشد.
البته پرداختن به این موضوع و علتیابی دقیق چنین داستان کهنه و تکراریای، نیازمند نگاه افکندن به کلیت فوتبال ایران آنهم از ابعاد مختلف است.
شاید در یک کلام و بصورت خلاصه بتوان ذکر کرد که؛ این افت و خیزها و کشیدن کار فوتبال ما به اما و اگرها، محصول جدی گرفته نشدن این رشته ورزشی از سوی آنهایی است که باید آن را مهم تلقی کنند و به دور از شعار برای پیشرفت آن اقدام کنند.تیم فوتبال امید ایران پرچمدار فوتبال پایه است که همگان میدانند این سطح از فوتبال هیچگاه جدی گرفته نشده است.
فقدان برنامهریزی درست در زمینه بهبود اوضاع فوتبال پایه، بیتوجهی بسیاری از باشگاهها به مقوله بازیکن سازی و هراس از میدان دادن به بازیکنان جوان و ... از جمله علتهایی محسوب میشوند که طی این حدود ۴ دهه، ترمز فوتبال ایران در مسیر صعود به المپیکها را کشیدهاند.
به این علتها باید جریانات فاسد و باندهای دلالی و منفعتطلب را هم اضافه کرد که مجال رشد و شکوفایی به بسیاری از استعدادهای این مملکت را ندادهاند.
از سوی دیگر معمولا برنامهریزیهای فوتبال ما برای تیم امید مختص به همان مقطعی بوده که باید در مرحله مقدماتی المپیک حاضر شود و نتیجه این نگاه و این برنامهریزی مقطعی و بیحاصل همین حسرت طولانی مدت مان برای رفتن به المپیک است.
امروز نیز که تیم کشورمان وارد مسابقات شده، دیگر زمانی برای کار ریشهای نخواهد ماند و چنین اقداماتی میبایست از فردای ناکامی قبلی این تیم یعنی چهار سال قبل کلید میخورد اما با این تفاسیر امیدواریم تیمی که امروز به نام تیم امید ایران در جاده المپیک قرار دارد بتواند در مرحله حساس پیش رو اشکالات خود را به حداقل برساند.
اعضای کادر فنی این تیم قطعا و حتما میدانند که اگر بخواهند با همان ضعفها و اشکالاتی که در تیمشان در مرحله قبل وجود داشت گام به دور بعدی بگذارند دیگر حتی جای اما و اگر نمیماند.البته در این راه مربیان و بازیکنان نباید تنها باشند و همه فوتبال ایران موظفند برای موفقیت این تیم بسیج شوند.
در جریان بازیهای دور قبلی دیدیم برخی باشگاهها و مربیان خود را در کنار تیم امید قرار دادند و البته بودند افرادی که سنگ اندازیهایی میکردند. صعود این تیم به المپیک 2020 توکیو شاید ریشه در برنامه ریزی بلند مدت نداشته باشد و به مثابه جرقهای بماند، اما قطعا بسود فوتبال ما خواهد بود.