دانشگاه الزهرا با وسعتی معادل ۱۴ هکتار، به دنبال الحاق سایر زمین‌های خود در منطقه ونک است، موضوعی که شاید در وهله نخست عجیب نباشد اما وقتی که پای جابجایی همسایگانی قدیمی به میان می آید طبیعی است که همه از جمله رسانه ها حساس شوند.
 حق قانونی دانشگاه الزهرا برای تصاحب اموال خود از یک سو و نگرانی از آوارگی همسایگان سالخورده، مسئله ای است که در روزهای اخیرتوجه بسیاری را به سوی خود جلب کرده است.
 به گزارش فارس سال های بسیار دور در ده‌ونک منازلی با دو یا سه اتاق و حیاطی کوچک اما دلنشین برای سکونت کارکنان مجتمع راه‌آهن یک واحد صنعتی ساخته شد ماجرا به سال ۱۳۱۷ باز می‌گردد، زمانی که در منطقه کنونی ده ونک تهران، کارخانجات شماره ۵ مخصوص تولید ابزار ایجاد شد.
خانه‌هایی هم اطراف کارخانه ساخته و مقرر شد به عنوان مسکن به کارگران تعلق گیرد. این کارخانه وظیفه تولید نیمکت و اقلام آموزشی را به عهده داشت. در سال ۱۳۵۳ کارخانه تغییر کاربری داد و به کارخانه تجهیزات ایمنی راه‌ها تبدیل شد.
به گفته اهالی این واحدها، هنگام تسویه حساب واحد صنعتی همه چیز به جز منازل، از آنها پس گرفته می شود، آنها هم همچنان دلخوش به ماهانه‌ای که بابت مسکن از حقوق آنان کسر می شد، به تصور اینکه صاحب خواهند شد و حال، باید از آنجا بروند!
 اما این تمام ماجرا نیست، روی دیگر سکه از این قرار است که از سال 1382 به دنبال درخواست دانشگاه الزهرا از وزارت‌علوم برای گسترش فضا، اسناد این واحدهای مسکونی دولتی برای بهره‌برداری از 13هزار متر زمین در اختیار این دانشگاه دخترانه قرار گرفت این درحالی است که مستاجران چند سال بعد با اخطار دادگاه برای تخلیه ازاین مسئله مطلع شدند.
 در دوره دولت نهم و دهم ماجرا به شورای حل اختلاف کشیده شد. اهالی ده ونک در همان سال‌ها و در اعتراض به این اتفاق در خیابان پاستور تجمع کردند. بعد از رایزنی دولت با ساکنان این خانه ماجرا مسکوت ماند و اطلاعیه‌ای برای اهالی محل و ساکنان صادر نشد. حال دوباره آهنگ تخلیه ساکنین این منطقه نواخته شده است.
انتظار می رود که مسئولان با رعایت حال همسایگان قدیمی دانشگاه الزهرا(س) از آوارگی آنها که عموما از قشر مستضعف جامعه هستند جلوگیری کنند.