kayhan.ir

کد خبر: ۱۴۴۲۶۶
تاریخ انتشار : ۱۸ مهر ۱۳۹۷ - ۲۱:۳۴
پس از وزیر «تنهایی»

وزیر «خودکشی» هم به کابینه انگلیس اضافه شد!

نخست‌وزیر انگلیس که پیش از این، برای مقابله با پیامدهای فروپاشی خانواده‌ها و پوچ‌گرایی، «وزیر تنهایی» را به جمع کابینه خود افزوده بود، در اقدامی جدید، «وزیر خودکشی» را هم به جمع اعضای کابینه خود اضافه کرد!
سرویس خارجی-

انگلیس که زمانی به عنوان مادر و منشأ انقلاب صنعتی و سکولاریسم و مدرنیسم به خود می‌بالید، اکنون از پیامدهای منفی این انقلاب، بیش از هر جامعه دیگری رنج می‌برد و بحران معنوی در این کشور، به درجه‌ای رسیده که دیگر محافل سیاسی و رسانه‌ای این کشور نمی‌توانند آن را پنهان کنند.
به گزارش ایلنا، «ترزا می» نخست‌وزیر انگلیس، در اقدامی قابل تامل پست جدیدی را در کابینه خود تحت عنوان «وزارت پیشگیری از خودکشی» اضافه کرد! «جکی دویل- پرایس» که از طرف ترزا می به عنوان وزیر پیشگیری از خودکشی منصوب شده است، ماموریت دارد که با دریافت بودجه یک میلیون و 800 هزار پوندی، از میزان خودکشی در انگلیس، بکاهد. هر ساله به طور متوسط، 4500 نفر در انگلیس اقدام به خودکشی می‌کنند.
اواخر دی ماه سال گذشته نیز ترزا می پست وزارت امور تنهایی را در کابینه به وجود آورده و «تریسی کروچ» را در این پست منصوب کرده بود.
نخست‌وزیر انگلیس پس از این اقدام، گفته بود: «برای بسیاری از افراد، تنهایی واقعیت تلخ زندگی مدرن است.» همان زمان صلیب سرخ انگلیس اعلام کرده بود که بیش از 9 میلیون نفر از تمامی رده‌های سنی در انگلیس، اغلب اوقات تنها هستند.
به اعتقاد جامعه‌شناسان، اقدامات دولت انگلیس برای مقابله با چنین معضلات مزمنی، در حد خوراندن مسکن به یک بیمار است و به هیچ وجه، علاج بیماری را به دنبال نخواهد داشت.عواملی که جامعه بحران‌زده انگلیس را رنج می‌دهند، بی‌هویتی، پوچ‌گرایی، ماده‌گرایی، بی‌معنایی و دین‌گریزی است و اقداماتی مثل پناه بردن به حیوانات مثل سگ و گربه و ایجاد پست‌های جدید وزارتی، هرگز جامعه بحران‌زده انگلیس و دیگر جوامع غربی را درمان نخواهد کرد.در هر حال، وضعیت اجتماعی انگلیس این درس را به ما می‌دهد که «زندگی در وضعیت مدرنیسم مطلق، برای انسان «فاجعه‌بار است.»
این همان چیزی است که «ماکس وبر» جامعه‌شناس آلمانی، از آن تحت عنوان «قفس آهنین» نام برده و گفته است که قفس آهنین از پیامدهای مدرنیته است. جامعه‌ای که به این آفت دچار شود تبدیل به یک جامعه پادگانی شده و در آن، از شور و گرمی و محبت و معنویت و هویت، خبری نیست.