در چند ماهه گذشته در یادداشت‌های مختلف خطر بزرگی که صنعت نساجی و سلولزی و بهداشتی کشور را در نتیجه بی‌توجهی مسئولین وزارت صنعت، معدن و تجارت تهدید می‌کند، گوشزد کردم. با  تحلیل‌های مفصل خطر نفوذ اندکی از شرکت‌های سرمایه‌گذاری کشور ترکیه برای نفوذ در بازار داخلی، سودجویی بی‌ملاحظه، تسلط کامل بر بازار ایران و حذف رقبای داخلی بیان شد و انتظار می‌رفت مسئولین ذی‌ربط با درک و پایش راهبردی صنایع فوق، از افزایش سهم بازار اینگونه شرکت‌های به‌ظاهر تجاری اما در عمل استیلاگر جلوگیری کنند.
نامه اعتراض‌آمیز انجمن سلولزی و بهداشتی ایران در تاریخ 14/06/97 درباره رفتار انحصار‌طلبانه یک شرکت ترکیه‌ای که در کشورمان توانسته است 60 درصد سهم بازار تیشو به‌عنوان مهمترین مواد اولیه محصولات سلولزی را کسب کند، میوه تلخی است که سیاست‌های نادرست به بار نشانده است.
در بخش‌هایی از برنامه پایش شبکه اول صدا و سیما که در تاریخ 13/06/97 پخش شد گوشه‌هایی از این مشکل در لابه‌لای گزارش کارشناس اقتصادی، درباره علت کمیابی پوشک در بازار و التهاب مردم، بیان شد و نقش مؤثر یک شرکت تولید کننده که از قضا همان شرکت ترکیه‌‌ای انحصارطلب است مطرح شد. شرکتی که متاسفانه با زد و بندهای فراوان و حمایت یکی دو نفر  از نمایندگان مجلس و نیز پاره‌ای از مدیران وزارت صنعت، معدن و تجارت مبادرت  به دریافت مقدار معتنابهی ارز دولتی کرده تا مواد اولیه وارد کند اما با جسارت هرچه تمام‌تر و در شرایط حساس کنونی برای سودجویی بیشتر، مردم را با کمیابی برندهای خود مواجه کرده است. مشکلی که متاسفانه از چشم دیگر مقامات دور ماند، اما واکنش به‌موقع مقام معظم رهبری در دیدار با هیئت دولت با عنوان نوعی «خرابکاری» در تاریخ 07/06/97 را در پی داشته است.
خلاصه دم خروس آشکار شد و آنچه که نباید اتفاق می‌افتاد با بی‌تدبیری کامل در یکی از صنایع مهم کشور رخ داد.
جذب سرمایه گذاری خارجی بسیار خوب است، اما هر کاری باید با قاعده و ضابطه انجام شود در واقع سپردن یک صنعت مهم به‌دست تنها یک شرکت بیگانه و ایجاد انحصار با سهم بالا در بازار داخلی برخلاف تدبیر و عقل بود. اشکال از سیاستمداران کشور دوست و برادر ترکیه نیست گرچه آنها تمام همت خود را برای نفوذ اقتصادی در کشورهای همجوار به ویژه بازار بزرگ ایران و دستیابی به جایگاه دهمین اقتصاد بزرگ جهان به‌کار بسته‌اند، اما این مسئولین کشور ما هستند که بر تهدیدات ناشی از رفتار برخی شرکت‌های ترکیه چشم بسته‌اند و تولیدکنندگان قدیمی خود را دست بسته در بازار داخلی به مذبح رقبایی می‌فرستند که بیشترین سوءاستفاده را از شرایط خاص کشورمان کرده‌اند و می‌کنند. شرکت‌هایی که بیشترین مشوق‌ها را از دولت متبوع خود در ترکیه و در کنار آن چشم‌پوشی‌های زیادی در قالب سرمایه‌گذار خارجی از دولت ایران دریافت می‌کنند. رقابتی کاملا غیرمنصفانه و نابرابر و در کمال بی‌تدبیری چنین ثمری می دهد. کاش مسئولین محترم در قوه قضائیه، در دولت و بویژه در شورای رقابت توجه کافی به موضوع رفع انحصار آن‌هم از یک شرکت خارجی داشته باشند تا در مواقع حساس گلوی ملت ایران در چنگال بیگانگان قرار نگیرد و آنان برای تولید پوشک خردسالان ما شرط و شروط نگذارند.