بخش غیزانیه اهواز با دارا بودن 80 روستا و 25 هزار نفر جمعیت بزرگ‌ترین بخش شهرستان اهواز به شمار می‌آید که در 30 کیلومتری مسیر اهواز به ماهشهر قرار دارد و شاید بتوان آن را محروم‌ترین بخش شهرستان اهواز نامید.
 روستای نزهه یکی از توابع بخش غیزانیه است؛ جایی که سایه محرومیت همچنان بر سر مردم سنگینی می‌کند و داشتن حداقل‌ترین امکانات به آرزویی بزرگ برای آن‌ها تبدیل‌ شده است؛ این در حالی است که بیش از 300 چاه نفت در بخش غیزانیه قرار دارد و عظیم‌ترین تاسیسات نقتی منطقه نیز در آن مستقر شده است اما سهم مردم از این طلای سیاه،‌ زندگی در اوج محرومیت و آلودگی است.
اهالی این روستا از نبود امکانات پزشکی لازم، بهداشت نامناسب، راه‌های صعب‌العبور و مشکلات آب آشامیدنی گلایه‌مند هستند و معتقدند که در طی این سال‌ها اقدام درخور توجهی برای حل این معضلات  صورت نگرفته است.
یکی از اهالی بخش غیزانیه درگفت‌وگو با خبرنگار کیهان با بیان این که بیش از نیمی از روستاهای این بخش فاقد آب آشامیدنی هستند، می‌گوید: مردم بابت نداشتن آب آشامیدنی متحمل رنج و مشقت‌ زیادی شده‌اند. آبی که در اختیار مردم قرار می‌گیرد بسیار دشوار است و همین امر باعث بروز انواع بیماری‌ها برای مردم منطقه شده است.
او معتقد است این آب به‌قدری شور و آلوده است که با آن نمی‌شود حمام کرد،‌ چه برسد بخواهیم سر سفره بگذاریم. ضمن آن که استفاده از این آب سبب بروز بیماری‌های پوستی است به طوری که تاکنون چندین نفر از اهالی روستا به تاول‌های چرکین و سوختگی‌های پوستی مبتلا شده‌اند. این خانم میانسال همچنین به وجود نهری در این منطقه اشاره می‌کندکه هیچ حفاظی ندارد و تاکنون چندین کودک را به کام مرگ کشانده، کودکانی که تنها سرگرمی‌شان بازی با این آب ‌آلوده و خطرناک بوده است.
او می‌گوید: یکی از مشکلاتی که نیاز به پیگیری جدی دارد وجود نهر کشاورزی در مرکز تردد اهالی روستاست که به دلیل عدم وجود آب مستمر، لایروبی نشدن و نیز نداشتن دیواره‌های مناسب بسیار خطرناک بوده و تلفات جانی و مالی زیادی را برای اهالی در پی داشته است تا جایی که متاسفانه تاکنون چند کودک هم در آن غرق شده‌اند.
به گفته وی فقدان فضای سبز و پارک تفریحی مناسب با سهولت دسترسی کودکان و نوجوانان روستا به یکی از دردهای کودکانه این آینده‌سازان ایران تبدیل شده است؛ آن‌ها حق انتخابی برای اسباب بازی‌های‌شان ندارند جز خاک‌های کوچه و نهرهای بی‌حفاظ...
او معتقد است روستای نزهه حتی هوای سالمی برای تنفس ندارد و دراین‌باره توضیح می‌دهد: ما هنوز پس از این همه سال،‌ شبکه فاضلاب نداریم و فاضلاب خانه‌ها به ناچار توی کوچه‌ها سرازیر می‌شود، ظهرها که آفتاب می‌زند،‌ بوی بسیار بد و متعفنی در فضا می‌پیچد و تل زباله‌هایی که شیرابه‌هایش لشکر سیاه مگس و حیوانات موذی را گردهم می‌آورد محل سکونت ما را به یک منبع خالص میکروب تبدیل می‌کند.
یکی دیگر از اهالی می‌گوید: ‌ما از نعمت داشتن یک راه آسفالته و در خور یک شهروند در سطح روستا محروم هستیم و کوچه پس کوچه‌های این روستا در فصل زمستان با توجه به عدم وجود راه مناسب به یک آبگیر تبدیل می‌شود. رئیس شورای روستا پیگیری‌های زیادی کرده اما وقتی ما می‌پرسیم نتیجه چه شد می‌گوید مسئولان بالاتر توجه چندانی به این مشکلات ندارند.
او که به وضعیت نامناسب خانه بهداشت و نبود امکانات لازم در روستا نیز معترض است ادامه می‌دهد: خانه بهداشت‌مان فقط قرص سردرد و سرماخوردگی دارد. اگر کسی مریض شود، باید به اهواز منتقل شود و نبود این امکانات زمانی بیشتر نمایان می‌شود که بیمار اورژانسی داشته باشیم و یا خانم بارداری بخواهد وضع حمل کند. اما رنج مردمان مناطق محروم فقط به دردهای جسم‌شان محدود نمی‌شود بلکه بدتر از درد جسمی، روح‌شان هم گزند فقر و اعتیاد در امان نمانده است. این را می‌شود از صحبت‌های یکی دیگر از اهالی پی‌ برد که می‌گوید: این‌جا فقر بیداد می‌کند، اکثر مردان جوان روستا بیکار بوده   و با پول یارانه امرارمعاش می‌کنند. بیکاری جوانان را به سمت اعتیاد سوق‌ داده است. این‌جا مرکز درمان اعتیادی وجود ندارد که اگر هم باشد ریشه مشکل را حل نمی‌کند؛ ای کاش دولت از توانایی این جوانان استفاده کند تا کسب و کار، سرنوشت آن‌ها را تغییر دهد.
گزارش از سمیه همت‌پور
خبرنگار کیهان در اهواز