عباسعلی ابونوری در گفت‌وگو با فارس، با‌اشاره به کسری بودجه دولت و افزایش هزینه‌ بودجه جاری نسبت به عمرانی‌ها اظهار داشت: ساختار بودجه‌ای پس از جنگ تحمیلی تاکنون ترمیم نشده و دولت‌ها کم و بیش با مشکلات بودجه و رشد هزینه‌ها روبرو بوده‌اند.
به گفته وی، به دلیل وجود درآمدهای سرشار نفتی این بخش توانسته مشکلات ناشی از کمبود درآمدها را جبران کند، اما مشکل اساسی اینجاست که مشکل بودجه‌ریزی باید مکمل برنامه‌های بلندمدت باشد.
این استاد دانشگاه با‌اشاره به افزایش هزینه‌های جاری دولت در بودجه بیان کرد: باید سیستم برنامه‌ریزی را تهیه کنیم که بتواند مکمل سرمایه‌گذاری و اجرای طرح‌های عمرانی به‌منظور ایجاد‌اشتغال و رفع بیکاری باشد. طی 35 سال گذشته با این دو پدیده روبرو هستیم و اکنون انباشت بیکاری به‌شدت خودنمایی می‌کند.
ابونوری با بیان اینکه یک شبه نمی‌توان کاری برای کاهش هزینه‌ها، افزایش درآمدها و انضباط برنامه‌ای ارائه کرد، گفت: می‌توان مانند ادوار گذشته از صندوق توسعه ملی یا بانک مرکزی استقراض کرد و به صورت موقت هزینه‌ها را پوشش داد، اما این راه و درمان نیست.
وی به یکی از مشکلات ساختاری در اقتصاد کشور‌اشاره کرد و گفت: متأسفانه با وجود ابلاغ سیاست‌های اصل 44 از دهه 80 متأسفانه در دولت‌های گذشته این اصلاح ساختاری رخ نداده و فقط با حرف خواهان ورود بخش خصوصی به عرصه اقتصاد بودیم. بنابراین نمی‌توان توقع داشت که با بخش خصوصی قدرتمند روبرو هستیم که بتواند درآمدهای مالیاتی ما را تأمین کند.
به گفته این اقتصاددان برنامه عمرانی در کشور بی‌توجه مانده و اکنون نیز در اجرای برنامه‌ها سردرگمی وجود دارد. دولت معتقد است رشد هفت درصدی حاصل شده اما اقتصاد آن‌قدر چاله دارد که این رشد برای هیچ‌کس محسوس نیست.وی یکی از شیوه‌های تأمین درآمد برای دولت را توسعه صادرات دانست و افزود: اقتصاد کشور دچار بیماری سیاسی است و یک شبه نمی‌توان تراز تجاری شش‌ ماهه گذشته را که منفی شده و واردات بر آن غلبه دارد را حل کرد. تا زمانی که بخش خصوصی قدرتمند نداشته باشیم، صادرات غیرنفتی وارد عرصه نخواهد شد.این استاد دانشگاه با تأکید بر اینکه برجام نتوانسته انگیزه خارجی و داخلی برای سرمایه‌گذاری ایجاد کند، تصریح کرد: برای رقابت در صادرات تکنولوژی لازم را نداریم، به همین دلیل نمی‌توان روی درآمدهای این بخش تکیه کرد تا بتوان کسری بودجه را پوشش داد. اساساً در بخش برنامه‌های عمرانی چشم‌انداز و اولویتی مشاهده نمی‌شود. مدیران کارآیی لازم را ندارند و مشکلات با حرف حل نمی‌شود.