سرویس ورزشی-
رسول خادم رئیس‌فدراسیون کشتی، در یکی از مصاحبه‌‌هایی که پس از ناکامی کشتی ایران در مسابقات قهرمانی جهان (فرانسه- 2017) انجام داده، درباره وضعیت کشتی ایران، علل نتایج ضعیف کشتی در مسابقات جهانی اخیر و... توضیحات و البته توجیهاتی را مطرح کرده و درباره آینده روشن کشتی و اینکه «تیم ملی با قدرت باز می‌گردد»، به دوستداران کشتی وعده داده است، اتفاقی که شک نداریم به یاری حق و همت اهالی کشتی و برنامه‌ریزی دقیق و عقلایی فدراسیون، حتماً رخ خواهد داد، منتها بحث عجالتاً در این مقال راجع به وضعیت حال و آینده کشتی نیست، بلکه ما با قسمت آخر صحبت‌های آقا رسول در این گفت‌وگو کار داریم که می‌گوید (و فکر می‌کنیم عمد دارد که بگوید و معنی‌دار هم می‌گوید که): «جا دارد بار دیگر از تمامی مردم عزیز تشکر کنم. قطعاً اگر در این چند ساله کشتی ایران توانسته حرکت رو به جلویی داشته و به راه خود ادامه دهد، با حمایت و محبت مردم به عنوان حامیان اصلی خود بوده است و اگر فدراسیون این حجم سنگین فعالیت را اداره می‌کند با اتکاء به حمایت و محبت این مردم کشتی‌دوست بوده است. ما قدردان عشق و محبت مردم به ورزش ملی کشورمان هستیم.»
حرف‌های رئیس‌فدراسیون کشتی درباره مردم و عشق و علاقه آنها به کشتی و حمایت آنها از کشتی و...  بی‌برو برگرد راست و درست است، اما معنی دیگری هم که می‌شود از حرف‌های آقای خادم برداشت کرد، این است که کسانی که به طور رسمی مسئولیت دارند، کشتی را حمایت کنند (یعنی مسئولان ارشد ورزش و وزارت ورزش و...)، به وظیفه خود در این باره عمل نمی‌کنند، و به همین خاطر است که من رئیس‌فدراسیون از «مردم» به خاطر حمایت و دلگرمی‌هایشان تشکر می‌کنم اما از «مسئولان ورزش» حرفی به میان نمی‌آورم، چه رسد به اینکه تشکر هم بکنم!!
حرف‌های آقای رسول را داشته باشید. ببینیم کارلوس کی روش چه می‌گوید؛ سرمربی پرتغالی تیم ملی فوتبال که برخلاف آقای رسول و همکارانش، با نتایجی که با تیم ملی فوتبال گرفته و می‌گیرد، کبکش خروس می‌خواند، در اولین مصاحبه بعد از تساوی در بازی نفسگیر و سنگین با کره جنوبی حرف‌هایی درباره بازی و بسته ماندن دروازه تیم ملی و افتخار کردن به بازیکنانی که در اختیار دارد و... مطرح کرده است. او نیز در پایان آن مصاحبه از کار بزرگ بازیکنانش تقدیر می‌کند و می‌گوید: «به نظر من حق داریم توقع داشته باشیم جهان به این مردان ایرانی توجه بیشتری داشته باشد، آنها بدون امکانات خوب و بدون توانایی مالی، بدون حمایت، کار بزرگی را انجام داده‌اند.»
حتماً خواننده محترم متوجه شده است که علی‌رغم تفاوت‌های قابل توجهی که از لحاظ مختلف کاری و رشته‌ای، ملیتی و سن و سالی و... میان رسول خادم و کارلوس کی روش وجود دارد، اما این دو در حرف‌های اخیر خود درباره یک موضوع «اشتراک زبان و نظر»، دارند و آن موضوع چیزی نیست، جز «حمایت»! و بهتر گفته باشیم، «عدم حمایت»! حمایتی که این دو بزرگوار معتقدند درباره آنها و کاروبارشان صورت نمی‌گیرد و کی روش که در این باره پا را فراتر گذاشته در گفت‌وگوی دیگری به طعنه گفته است: «سعی می‌کنم حساب بانکی ایجاد کنم تا بتوانیم از طریق کمک‌های مردمی روند آماده‌سازی تیم ملی را سروساماندهیم».(!!)
اگر بخواهیم کمی فراتر برویم و کلی‌تر به ماجرا نگاه کنیم خواهیم دید بحث «حمایت» و گله‌گذاری در این باره فقط به حصر زمانی فعلی و فقط به مشغله فکری و کاری خادم و کی روش برنمی‌گردد، بلکه «حمایت» هم خود در این ورزش ماجرایی طولانی دارد و مثل خیلی دیگر از ماجراهای این ورزش، کسی به فکر یافتن راه حل آن و مختومه کردن پرونده آن نیست. علاقه‌مندان به ورزش نیک می‌دانند که در کشورهای صاحب ورزش دنیا، هرگز بحث‌های این‌چنینی که بدون تعارف سطح پایین و به قول فرنگی‌ها(Cheap) هم هست، مطرح نیست. مثلا هرگز از زبان یوآخیم لو یا بازیکنان تیم ملی آلمان بعد از قهرمانی در جام جهانی حرف‌های این‌چنینی نمی‌شنویم و یا هرگز جایی نخوانده و نشنیده‌ایم که مثلا مایکل فلپس، اعجوبه شنای دنیا، از اینکه «آقایون مسئولان»! که حالا سروکله‌شان پیدا شده! قبل از مسابقات وی را حمایت نکرده و اردو نفرستاده و بعد از مسابقات هم پاداش وعده داده شده را پرداخت نکرده و قول‌های خود را عملی نساخته و... گلایه و شکایت کند، خود وجود این حرف‌ها، (مثل سایر نشانه‌هایی که در موقع خودش به آنها پرداخته‌ایم)، خود نشانه عقب‌ماندگی ورزش و درگیر بودن آن با مسائل بدیهی و پیش پا افتاده است.