بعد از انتشار گزارش‌های کارشناسی کیهان که در آن روشنگری‌هایی درباره ابهامات و ایرادات قرارداد امضا شده با شرکت بدسابقه توتال، وزارت نفت اطلاعیه‌ای داده و به تصور خود تلاش کرده است پشتوانه کارشناسی آن گزارش‌ها را به سخره بگیرد و لذا مدعی شده که تیم کارشناسی روزنامه از سواد کافی برخوردار نیست.
وزارت نفت بعد از خالی کردن عقده‌های خفته خود علیه منتقدان خواسته است به اصطلاح مچ کیهان را گرفته و دستش را رسوا کند. برهمین اساس در بخش پایانی اطلاعیه گفته است: « در این مجال فقط به یک مورد از این ادعاهای بی‌پایه پاسخ داده می‌شود. در متن گزارش نقل‌قولی از معاون امور بین‌الملل و بازرگانی وزارت نفت ذکر شده بدین مضمون که «اگر تحریم بازگردد تمامی این قراردادها تا یک ساعت بعد منحل می‌شود و این امری طبیعی است»
این نقل قول به شکل «ناقص» ذکر شده است؛ زیرا منظور معاون محترم امور بین‌الملل و بازرگانی وزارت نفت، همانا بازگشت تحریم‌هایی است که با اجماع جهانی بر ضد ایران اعمال می‌شود (و نه فقط آمریکا). وقتی دست‌اندرکاران تنظیم و انتشار این مطالب از تفاوت میان گونه‌های مختلف تحریم‌ها آگاهی ندارند، چگونه می‌توانند ادعا کنند که تحریم‌های آمریکا می‌تواند این قرارداد را کاملاً بی‌اثر کند؟»
خنده‌دار این است که وزارت نفت ادعای باسوادی می‌کند و خود را آگاه به مسائل تحریم می‌داند در حالیکه همه می‌دانند که هیچ گاه شورای امنیت سازمان ملل متحد در قطعنامه‌های خود تحریم نفتی علیه ایران وضع نکرده است. خوب است وزارت نفت به همراه کارشناسانی که پول‌های فراوان نفتی را به عنوان حق الزحمه کار کارشناسی خود دریافت می‌کنند دوباره قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل را مطالعه کنند.
از آنجا که این اطلاعیه اثبات کرد سواد کافی در وزارت نفت وجود ندارد لذا برای یادگیری ژنرال‌های آقای روحانی در وزارت نفت و همچنین تنویر افکار عمومی مردم تحریم‌های نفتی علیه ایران را مرور می‌کنیم:
1- اولین تحریم نفتی علیه ایران در سال 1996 با تصویب قانون تحریم ایران (ایسا) توسط کنگره آمریکا وضع شد. به این تحریم داماتو هم گفته می‌شود. هدف این تحریم ایجاد محدودیت در سرمایه‌گذاری در صنعت نفت ایران است. این قانون سال گذشته برای ده سال دیگر تمدید شد. اقدامی که نقض برجام بود و دولت هم به آن اذعان کرد اما اقدام متقابلی انجام نداد.
2- دومین تحریم نفتی ایران در قانون جامع تحریم ایران سیسادا در سال 2010 توسط کنگره آمریکا وضع شد. در این قانون شرایط وضع شده در قانون قبلی را اصلاح کرده و شرایط را سخت‌تر کردند. سقف سرمایه‌گذاری کاهش پیدا کرد و حوزه‌های هدف تحریم گسترش یافت.
3- سومین تحریم نفتی ایران در سال 2012 و در قانون اختیارات دفاع ملی آمریکا توسط کنگره وضع شد. در این قانون فروش نفت ایران هدف قرار گرفت و به کشورهای مشخصی اجازه خرید نفت ایران داده شد.
4- چهارمین تحریم نفتی در قانون کاهش تهدید ایران (ترا 2012) وضع شد که دسترسی به درآمدهای نفتی را محدود کرد.
تمام این تحریم‌ها از سوی آمریکا وضع شده و حتی اتحادیه اروپا نیز در تبعیت از آمریکا تحریم‌های خود را وضع کرده است. در صورت بازگشت تحریم‌های آمریکا Snap Back تمامی قراردادهای اقتصادی اعم از نفتی و غیرنفتی پایان خواهند یافت.
وزارت نفت هم گویا فریب حرف‌هایی را خورده است که می‌گفتند تمامی قراردادهای اقتصادی بعد از اجرای برجام از گزند بازگشت تحریم‌ها مصون و محفوظ است. ولی وزارت خزانه داری آمریکا آذر ماه سال گذشته همه این ساده دلان و فریب خوردگان را بیدار کرد و گفت با بازگشت تحریم‌ها تمام همکاری‌های اقتصادی باید قطع شود.
خوب است وزارت نفت به جای عیان کردن بیسوادی خود به این سؤال پاسخ دهد که چرا بعد از برجام دسترسی به درآمدهای نفتی هنوز دچار مشکل است. خوب است شفاف کند که میزان طلب‌های ایران بابت فروش نفت از کشورهای کره جنوبی، ژاپن، چین، هند و... چه میزان است؟