هرکس که ملاحظه کرد که در تمتعاتش - در اکل و استفاده‌ها و لذایذش- به افق حیوانی نزدیک است، یعنی می‌خورد و لذت می‌برد بدون اینکه تفکر کند که از چه راهی باید باشد. حیوان دیگر فکر این نیست که حلال است یا حرام است؛ فکر این نیست که امت در گرفتاری هستند یا نیستند. آنهایی که بدون این تفکر، بدون یک قانونی - بدون قانون اسلامی - تمتع می‌کنند و می‌خورند، اینها اکلشان اکل حیوانی است.
صحیفه امام؛ ج2؛ ص361 | نجف؛ 1 تیر 1350