مرحوم آقای پهلوانی می‌فرمودند: آقای قاضی از هیچ کرامتی خوششان نمی‌آمد. همان آقای قاضی که عرفای معاصر همه جیره‌خوار سفره او هستند، جمله‌ای دارند که حاکی از نهایت بلوغ این عارف است. می‌فرمودند: «عالَم پر از کرامت است و کرامت ما به هیچ وجه نمی‌تواند به کرامت عالم برسد اگر دنبال کرامت هستی همه ذرات مملو از کرامت هستند».
نمونه‌ای از کرامت عالَم این است که نوعی پروانه در طبیعت وجود دارد که این پروانه موقعی که زمان تخم گذاری‌اش فرا می‌رسد، کرمی را نیش می زند و آن کرم کاملاً بی‌حس می‌شود. این پروانه در اطراف آن کرم تخم‌گذاری می‌کند. دقت کنید اولاً پروانه کرم را نمی‌کشد چون اگر کرم بمیرد تعفن آن همه اطراف را می‌گیرد و می‌پوسد و از بین می‌رود و چیزی برای تغذیه نمی‌ماند، این پروانه این روش را از کجا یاد گرفته است؟ نکته دیگر این است که این پروانه نیش و سم خود را تا اندازه‌ای وارد بدن کرم می‌کند که این کرم نه بمیرد و نه بتواند فرار کند و نه قادر به حرکت باشد. وقتی این کرم کاملاً بی‌حس شد، پروانه شروع به تخم‌گذاری می‌کند و حشرات تازه از تخم درآمده از بدن بی‌حس آن کرم تغذیه می‌کنند. این کارها را چه کسی به این پروانه آموخته؟ آسمان و زمین مملو از این قبیل کرامات است. اوج نانوفنّاوری در متن طبیعت است.
شأن انسان کامل بالاتر از کرامت‌هاست. معصومین را باید با علم شناخت و با علم معرفی کرد. امير المؤمنين(ع) در نهج‌البلاغه خطبه 239 مى‌گويند:«هُم عِیشُ العِلم و مَوتُ الجَهل» آل محمّد كه بايد مردم به آنها رجوع نمايند، مایه حیات دانش و نابودی جهلند. يعنى آنها به تمام معنى كلمه و به حقّ و به حقيقت، حيات و زندگى علم هستند جهل.
مرحوم آیت‌الله شیخ مرتضی حائری  می‌فرمود: «طلبه‌ها! معصومین را با کرامت معرفی نکنید، با علم معرفی کنید. کرامت، کار امامزاده‌هاست».
کانال رسمی آیت الله سیدحسن عاملی
https://telegram.me/seyed_hasan_ameli