در روستای جوینان نزدیک ظهر سوم خرداد سال ۱۳۳۶ فرزندی دیده به جهان گشود که نام او را حسین نهادند. او در دامان پدر و مادری متدین، کشاورز و زحمت‌کش پرورش یافت. او در هشت سالگی به مدرسه رفت و تا کلاس پنجم ابتدایی درس خواند و در ۱۲ سالگی به تهران آمد و به کار خیاطی مشغول شد. در تهران برای درک حقایق اسلام و خودسازی مدتی نزد حضرت آیت‌الله مجیدی رفت و از درآمد کم شغل خود برای پرداخت خمس و سهم امام نزد ایشان حساب سال باز کرد. او قبل از پیروزی انقلاب با پخش کردن اعلامیه‌های امام و تکثیر نوار و شرکت در تظاهرات، سهم بسزایی داشت. همچنین در هیئات و حسینیه‌ها فعال بود و مدتی برای شناخت معارف و حقایق اسلام در حسینیه اصفهانی‌ها شرکت می‌کرد.  از زمانی که پادگان‌ها را گرفتند او هم رفت و اسلحه‌ای گرفت و شب‌ها تا بامداد مشغول نگهبانی بود. زمانی که بسیج شکل گرفت او هم در بسیج نام نویسی کرد و دوره آموزشی بسیج را دید و در مسجد امام حسن عسکری(ع) فعالیت می‌کرد. او در دوباره برپا کردن هیئت سید الشهدا(ع) که بعد از انقلاب تعطیل شده بود خیلی سهم داشت. چندین بار برادران را به منزل خود دعوت نمود تا با همکاری آنان هیئت برپا شود و می‌گفت: الان زمانی است که ما باید فرهنگ اسلامیمان را بالا ببریم تا بتوانیم توطئه دشمنان را خنثی کنیم.  او عضو فعال شاخه تهران انجمن اسلامی جوینان بود و در ایجاد صندوق قرض الحسنه بسیار می‌کوشید. شهید قیومی سه بار در جبهه حق علیه باطل به نبرد پرداخت و هر وقت که امام می‌فرمود جوان‌ها به جبهه بروند او کارها و فعالیت خود را رها می‌کرد و در جبهه حضور می‌یافت. سال ۱۳۶۴ در سر پل ذهاب، سال ۱۳۶۵ در فاو و در اواخر همان سال در شلمچه حضور يافت که در تاریخ ۱۲/۱۲/۱۳۶۵ در عملیات کربلای پنج به شهادت رسید و دفتر زندگی سراسر افتخار او با سرخی خونش بسته شد.
 وصیت نامه شهید:شما‌ای پدران و مادران و خواهران و برادرانم،خودتان می‌دانید که شهید‌گریه کردن نمی‌خواهد بلکه رهرو می‌خواهد. پس‌گریه نکنید و تنها برای امام حسین و اکبر و قاسم و عباس و عون و دیگر شهدای کربلا‌گریه کنید و ...