داریوش سجادی می‌نویسد: ترامپ صادقانه یا محیلانه توانسته در گلوبالیزیشن کدخدا سالار، با رویکرد وطن‌خواهانه خود را نزد توده‌های آمریکایی حاشیه‌نشین و تنگ‌دستان نحیف و محروم نگاه داشته شده مورد اقبال و اعتماد قرار دهد و از آن طریق بصورت میهمانی ناخوانده وارد کاخ سفیدی شود که تا پیش از این در انحصار امربرانی از هر دو جناح دموکرات و جمهوری‌خواه بود که به تداول در خدمت کاهنان آن «اتاق فکر جهانگرایانه» قرار داشتند.
اما این امر را نباید به معنای رستگاری یا ریختن آب توبه بر سر ترامپ و خواب‌نما شدن وی جهت پیوستن‌اش به آرمان «آمریکا برای آمریکائیان» و نشستن در سنگر دفاع از حق محرومان و مستمندان آمریکایی قلمداد کرد.
ترامپ هر چه که هست قطعاً نه یک قهرمان است که عزم دفاع جان نثارانه از کشورش و محرومان کشورش را داشته باشد و نه یک رهبر ایدئولوژیک است تا بخواهد تا آخرین نفس بر سر دفاع از اصول و آرمان‌های عقیدتی‌اش با خازنان و سردابه نشینان گلوبالیزیشن پول سالار، هماوردی کند.
ترامپ تنها یک تاجر و تجارت پیشه‌ای زبردست است که تا اینجای کار با موفقیت توانسته با نشستن بر کانون اقبال توده‌های فرودست سهم بزرگی از اتاق قدرت مهتران نظام سرمایه‌سالار جهان محور را از آن خود کند.
همین مشی تاجر پیشگی یحتمل تا آن اندازه به ترامپ هوشمندی می‌دهد که بداند چالش با «مهتران مزبور» می‌تواند تا نزدیکی نقطه جوش برسد اما نباید و نمی‌بایست از نقطه جوش بگذرد. ترامپ به وضوح می‌داند گذشتن از نقطه جوش و گذار از آستانه تحمل جبهه مقابل به حذف فیزیکی یا ترور سیاسی وی منجر خواهد شد!
مشی تجارت پیشه ترامپ نیز تا آن اندازه به وی آموزانده که یک بیزینس‌من «خوب» بیزینس‌من «زنده» است و به همین دلیل قطعاً دنبال قهرمان‌بازی و شهیدسازی از خودش نیست.
ترامپ بدنبال سهم و حقابه خودش از گلوبالیزیشن پول سالاری است که عرصه را برای «بیزینس خانواده محور» وی تنگ کرده و به این منظور یحتمل تا آنجا رقیب را زیر فشار می‌گذارد تا ایشان را مجاب به «انا شریک» کند. هم چنان که جبهه مقابل نیز قطعاً خواهد کوشید که عرصه را بر این میهمان ناخوانده تا آنجا تنگ کند تا نهایتاً طرفین در یک نقطه تعادل به راه حل و سهمینه‌ای مرضی‌الطرفین برسند.
وی می‌افزاید: اعتراضات خیابانی سازماندهی شده از فردای پیروزی ترامپ را می‌توان نخستین مسئله‌سازی برای گرفتن مظنه توان ترامپ و تخمین استقامت وی در این زورآزمایی محتوم تلقی کرد.
گزینه پایمردی ترامپ و متعهد ماندنش به آرای متخذه‌اش در 8 نوامبر و «رابین‌هود» بازی وی در مصاف با «پرنس جان» را نمی‌بایست گزینه محتملی تلقی کرد.
نه ترامپ توان پنهان شدن و مصون ماندن از آفند رقیب در «جنگل شروود آراء متخذه‌اش» را دارد و نه «پرنس جان» این داستان تا آن اندازه احمق است که خود را مقابل ترامپ فاقد پدافند بگذارد.
ایرانیان نیز چندان دل‌نگران ترامپ و برجام و «حالا چی میشه» نباشند. دونالد ترامپ بهانه است و تا اطلاع ثانوی برای «کاهنان سردابه گلوبالیزیشن» اصل نظام نشانه است تا بیرون و مصون از گزند این میهمان ناخوانده بماند. دغدغه اصلی ترامپ «داخلی و شخصی» است و یحتمل 4 سال آینده اگر منجر به «کندی درمانی» نشود 4 سالی پرچالش در داخل آمریکا خواهد بود. هر چند قطعاً تبعاتش به خارج نیز سرریز خواهد کرد.